Afgelopen week begeleidde ik voor het eerst sinds lange tijd zelf weer een volledige programmadag, als trainer in persoonlijke ontwikkeling. Dat klinkt misschien als iets wat je gewoon ‘doet’. Je bereidt je voor, je zet de thee klaar, je opent de dag, je bent aanwezig. Maar deze dag begon al eerder. Niet op de ochtend zelf, maar de dag ervoor. Of eigenlijk nog veel verder daarvoor. In lagen. In voorbereiding, in herstel, in keuzes.
De dag ervoor begon het al
De dag voor het programma had ik een afspraak met mijn EMDR-psycholoog. Dat leek misschien geen logische timing. Maar voor mij was het precies goed. Juist omdat ik wist dat er triggers konden komen: overprikkeling, vermoeidheid. We besloten die sessie te gebruiken om de dag alvast te doorlopen. Ogen dicht, zittend in stilte, en dan hardop vertellen hoe ik me de dag voorstelde: van het moment van wakker worden, tot het eind van de dag. Een visualisatie, maar dan met aandacht voor de momenten waarop spanning zou kunnen opkomen.
Ik begon. “Ik word wakker. Ik douche. Ik kleed me aan. Ik ga even mediteren. Erik zet ondertussen alles klaar.” En precies daar… gingen mijn ogen open. Onbewust spanning. En dus begonnen we opnieuw. Deze keer ging ik wat verder, tot het moment dat ik met een cappuccino in mijn kantoor zat om de dag nog even door te lezen. Terwijl Erik op de achtergrond de dingen regelde. Wéér gingen mijn ogen open. En telkens opnieuw paste zij de EMDR-techniek toe. Pas de derde keer kon ik de hele dag doorlopen. Van begin tot eind. In rust. En met vertrouwen.
Ze zei na afloop: “Ik zou eigenlijk zélf wel een keer willen meedoen.” En ze had gelijk. Ik had er ook zin in. Vooral in het niet-gewone van de middag. En ik besefte hoe sterk ik al met die dag verbonden was. Hoeveel liefde er in zat. Maar blijkbaar ook… hoeveel controle.
Zien wat niemand ziet
Ik wil dat deelnemers zich gedragen voelen. Niet alleen door de inhoud. Maar door alles eromheen. Een bijzondere bubbel voor de dag. De verse theesoorten waaruit ze kunnen kiezen. De rust in het huis. Het uitzicht vanuit de stoel. Zelfs de manier waarop water wordt aangeboden, met of zonder citroen. Niets is aan het toeval overgelaten. Alles vertelt iets. Alles nodigt uit. En dus staat alles aan. Al vóór de eerste voetstap op het pad.
Maar het vraagt ook iets van mij. Of liever gezegd: het vraagt dat ik iets loslaat. Dat ik weet: als Erik de voorbereiding doet, is dat goed. Misschien niet precies zoals ik het zelf zou doen, maar misschien is dat juist waardevol. Mijn 70% is soms iemands 200%. En ik mag leren dat dat helemaal genoeg is. Zeker als ik een dag begeleid na een lange, intense periode van fysieke beperking en hersenletsel.
En toen kwam die dag. Hij droeg zichzelf. De groep droeg. De plek droeg. De inhoud leefde. En ik kon er zijn. Juist buiten, in de oefeningen. Als trainer, als mens. Vandaag deelde ik de video van onze buiten-dojo, die echt nèt af is. De plek waar de dag óók afspeelde. Het was een overwinning. Omdat ik het deed. En omdat ik het toeliet.
Soms begint een dag al de dag ervoor. En soms begint vertrouwen bij het toelaten van wat niet volgens plan gaat. Want juist dan ben ik als mezelf in het moment aanwezig. En klopt alles vanzelf. Met zoveel dank aan Erik.
Ik mag mijn trainerspagina weer updaten. Meer over het programma lees je hier.
