Chantal Straver

Trainer zelfontwikkeling

Voelt zich Rotterdams, gedijt in West-Brabant. Moeder van Boris, vrouw van Erik. Eet iedere dag mango. Drinkt graag koffie. Houdt niet van ijsbaden. Sluit zich op in haar kantoor om te schrijven. Komt snel tot de kern. Fan van acteur Joaquin Phoenix. Is een durfal. Maar in het hart een zacht eitje.

Chantal Straver
Chantal Straver

Chantal is oprichter van Doyo Trainingen

Chantal ontwikkelde het Programma Zelfontwikkeling vanuit een verlangen om mensen te helpen leven vanuit hun kern. Niet harder werken, maar eerlijker leven. Niet jezelf veranderen – je hoeft geen beter mens te worden – maar durven zijn wie je bent.

In 2012 richtte ze Doyo Trainingen op, samen met Arno. Sinds 2019 zet ze haar werk solo voort – al voelt het programma en de trainingen allesbehalve als iets van haar alleen. De plek, het team, de energie: alles draagt bij aan de kracht van Doyo.

In haar leven volgde Chantal zelf een intens pad van persoonlijke ontwikkeling, met periodes van fysieke beperking en innerlijke groei. Juist daardoor werd haar werk dieper. Het programma dat nu staat, is niet alleen door haar bedacht – het is doorleefd.

Hoewel ze het programma op dit moment niet zelf begeleidt, is ze iedere dag aanwezig op de locatie. Daarnaast schrijft ze de handboeken, ontwikkelt ze het programma door, en zorgt ze ervoor dat de ziel van Doyo voelbaar blijft in elk detail, in de hele sfeer.

“Er was een tijd dat ik precies wist wat ik kon. Maar voelen dat het genoeg was – dat voelde ik pas later. Toen ik zelf dit pad bewandelde. Het programma is niet zomaar iets wat ik geef. Het leeft, het groeit. En het brengt me telkens terug naar wat er écht toe doet.”

Dit zeggen anderen over werken met Chantal

Ervaringen met het programma (uit 2021)

Dit houdt Chantal bezig:

Ze schreef in 2016 een boek (en sindsdien al onze blogs)

In het boek schrijft ze over hoe ze haar huwelijk, huis en baan achter zich laat om een gelukkiger leven te veroveren. Maar het blijkt om veel meer te gaan dan een zoektocht naar geluk. Het gaat over hoe ze zichzelf opraapt en doet wat ze vindt dat ze moet doen, vanuit het hart. Over ontdekken wie ze is. 'Toen ik eindelijk durfde' bestaat uit 100 korte verbonden verhalen.

Ontwikkeling Programma Zelfontwikkeling

Pas na de diagnose van MS trof Chantal een coach die haar (wèl) de juiste spiegels voorhield. Na een lang intensief individueel traject bleef ze volhardend doorzoeken naar de vertaling van het ‘hoe’. De antwoorden bleek ze al geleerd te hebben, maar ze moest eerst de juiste kleuren draadjes met elkaar verbinden, voordat de puzzel klopte. Ze ontwierp 2 jaar lang fulltime dit programma. Wat ze in de vijf jaar die volgden - in de uitvoer - nog verder heeft doorontwikkeld.

Co-runnen karateschool

Chantal co-runde eerder 9 jaar lang een karateschool en verzorgde karatelessen voor kinderen en volwassenen. Naast het initiëren, organiseren en uitvoeren van lokale (sociale) projecten, organiseerde ze ook wildenthousiast evenementen als een Sport and Food Festival (opbrengst voor het Jeugdsportfonds), kampen en kerstshows voor talentontwikkeling.

Interesse in oosterse filosofie

Niet alleen de input vanuit westerse (weerbaarheids)opleidingen heeft Chantal veel gebracht, de vorming vanuit oosterse hoek was minstens zo waardevol. Ze heeft veel karate getraind, en behaalde 3e dan zwarte band. Ze is jarenlang begeleid in het vergroten van haar bewustzijn door een cultureel antropoloog. En traint nog steeds bij een meester in zen en qi gong.

Het is allemaal ergens uit ontstaan:

Achtergrondverhalen

Niet voor iedereen

“Ik heb het boek zelf vier jaar niet durven lezen. Misschien dat één beoordeling in het bijzonder daar grotendeels aan bijdroeg. Of in ieder geval de uitwerking ervan. Ik had haar mijn boek gestuurd en zij had ingestemd deze te lezen en een recensie te schrijven.”

Een eigen accommodatie

“Twee jaar geleden droomde ik van een eigen accommodatie. Ons programma was in volle gang en ik voelde sterk de behoefte aan een eigen plek. Ik sprak er nog maanden over met mijn man. Maar concreet werd het niet. Het voelde als een plan voor later.”

MS heet het in mijn geval

“14 maanden is een lange tijd. Voor mijn kind is 14 maanden on-ein-dig. Wat eerst maar voor even leek, voelt voor hem zo permanent. En dat is het niet. Dat is het niet. Eén dag voor die 14 maanden geleden was ik elke dag in beweging. Sindsdien niet.”