Soms voel ik me voor de helft af. Enerzijds doe ik waar mijn hart van zingt, ik hou van de vrijheid, creativiteit, connecties en verdieping die het me brengt. Ik voel me gelukkig met mijn man, kind en familie.
Vlagen van stress
Aan de andere kant ben ik me ervan bewust dat ik, net als zoveel anderen, met aangeleerde gedragingen kamp. Gewoonten en patronen. De manier van reageren op emoties bijvoorbeeld. En de vlagen van stress die ook nu soms nog door me heen schieten. En dat geeft niet. Veranderingen zijn processen. Het gaat al zóveel beter dan vroeger. Bovendien is er niet zoiets als uitgeleerd zijn. En ben ik dat ontwikkelproces op zichzelf gaan waarderen.
Op de televisie en ook in real life, zie en spreek ik mensen die de waarheid claimen. Met stellige overtuiging vertellen hoe de wereld idealiter in elkaar zou moeten zitten. Heel eerlijk? Ja, ik heb zeker meningen, ook over al die verschillende overtuigingen. Maar de hele waarheid heb ik niet in pacht. Ik geloof dat er een wereld is, waarmee we, in welke waarheid dan ook, iedere dag te dealen hebben. Een wereld die we niet kunnen veranderen en dat is ook helemaal niet mijn missie – vroeger wel overigens, man, wat was ik aan het vechten.
Voor de helft af. Wat kan ik veranderen?
Wat ik wel kan veranderen? De manier waarop ik met de wereld omga. Met mezelf, met anderen. Door mezelf niet op mijn kop te slaan als ik het niet perfect doe, maar tegelijkertijd wel verantwoordelijkheid te nemen voor mijn eigen leven en beleving, te blijven leren met alle pieken en dalen die daar weer bij horen. Te blijven doen waar mijn hart van zingt. En daarmee dichter bij mezelf te komen.
Steeds ietsje meer af.
