Een master-criticus ben ik

Een master-criticus ben ik. Vooral voor mezelf. Als ik daar ooit in had kunnen promoveren, had me dat zeker gelukt. Eitje!

Kon ik dat vroeger goed handelen? Nou, niet echt. To say the least. Zeker met een eigen bedrijf kon ik aan het einde van de dag weleens gebukt gaan onder afbrandende gedachten.

Zelfs in de jaren waarin ik me volop had gestort in mijn eigen ontwikkeling, kon ik mezelf voor mijn kop blijven slaan omdat ik ‘er niet al was’. Waar dan precies? Op de top van een berg, zonder fouten? Waar ik alles en iedereen volledig geaccepteerd had, als een soort verlichte monnik?

Gelukkig kon ik dat steeds beter (grotendeels) bijsturen. Nog wel kritisch. Maar niet destructief. Meer en meer oké met het feit dat ik gewoon mens ben.

En dat is heel belangrijk geweest. Vooral in het afgelopen half jaar waarin ik zoveel hersenletsel opliep dat zelfs de doktors er stil van werden, en ik gedwongen meer moest ‘zijn’ dan ‘doen’.

Op veel vlakken is dat nog niet makkelijk geweest. Pijn hebben, verlamd zijn, geen geluid verdragen. Nul controle. Maar zelfs in deze tijd kon ik (meer dan ik vroeger had gekund) alsnog lichtpuntjes zien.

Me elke dag opnieuw neerleggen bij ‘het is zoals het is’. Besluiten blijven maken. En alles vertellen aan het mooie mens met wie ik getrouwd ben.

Vanmorgen bij het opstaan voelde mijn lichaam zwaar, maar van binnen voelde ik me licht. Kleine veranderingen vallen me op.

Dat ik zelf naar onze brievenbus loop. Het geluid van de waterkoker is minder overweldigend. Ik laat geen pilletjes meer vallen omdat mijn fijne motoriek is verbeterd. Ons kind komt nog véél te laat gniffelend naar beneden om een verhaaltje over school te vertellen, en ik geniet ervan.

Niet zo klein, deze veranderingen. Dat zeg ik de criticus in mezelf. Ik sta al op de top van de berg, niet verlicht, maar met alles wat al overwonnen is.

En het uitzicht is fenomenaal.