12 feb Rennen met MS
Afgelopen zondag rende ik door de regen naar huis. Het was een klein stukje vanaf het treinstation. Ik lachte hardop. Het was voor het eerst in twee jaar dat ik rende zonder de MS in mijn benen te voelen. Geen verlamming, geen verzwaring, geen tintelingen. Maar ik heb het wel, het was rennen met MS.
Vroeger rende ik iedere week een paar keer hard. Door de regen of in de felle zon. Het voelde niet iedere keer even lekker, maar er waren runs waarin het leek alsof ik vleugels had. Die onbeschrijfelijke vrijheid, die heb ik gemist.
Wat als ik weer kan hardlopen?
Maandag, aan het einde van de middag. Ik klapte mijn laptop dicht en een gedachte schoot door mijn hoofd. “Wat als…” Wat als ik weer kan hardlopen? Maar één manier om erachter te komen. Binnen vijf minuten liep ik op de dijk en binnen tien minuten liep ik hard door de polder. De zon, de temperatuur, de wind, het was werkelijk het ideale hardloopweer. En ik? Ik liep zo licht als een veertje. Overmand door emoties liep ik daar.
Het is voor iemand zonder MS bijna niet voor te stellen hoeveel dit moment voor mij betekende. Hoe ik weer in staat ben iets te doen, dat me zo’n vrij gevoel geeft. Iets vanzelfsprekends voor anderen. Iets dat ik twee jaar helemaal niet heb kunnen doen. Iets dat ik moest accepteren, heel goed mogelijk voor de rest van mijn leven.
Ik rende langs bomen en paarden. Hellingen op en hellingen af. Qua fitheid lukte het me meer dan prima. Bij iedere stap voelde ik overwinning. Iedere extra stap telde. De MS bleef uit, voor even. Maar kwam na een kilometer toch checken wat ik aan het doen was. Rond de twee kilometer moest ik verder in wandeltempo: de blokbetonbenen verzwaarden te hard. Maar die twee kilometer? Die waren euforisch. En smaakten naar meer.
Het leven kan je zomaar verrassen
Dat was mijn bevestiging weer even deze week. Zelfs als je ziek bent. Zelfs als je denkt dat je grootste pieken achter je liggen. Als je goed voor jezelf zorgt en vooral ook in mogelijkheden blijft geloven, kun je zoveel meer dan je denkt. Het leven kan je zomaar verrassen.
Dit vind je misschien ook interessant
Het risico dat ik wilde nemen
Mijn naam wordt opgeroepen. Ik voel de blikken van de rij grootmeesters, als ik naar mijn plek loop. Lees meer
Van zwakte naar kracht
Het lijkt nu wel alsof de MS er was om me iets te vertellen. Datgene wat ik moest doen, was me aanpassen.
Een boek waarmaken
“Misschien Chantal, moeten we dat verhaal bewaren voor je vólgende boek.” Verbaasd kijk ik haar aan.
Sorry, het is niet mogelijk om te reageren.