Over 10 dagen ben ik jarig. 38 kaarsjes. En ik heb besloten dat dat mijn krachtigste jaar wordt. Tot nu toe. Wat er ook gebeurt. Met glorieuze ups en onvermijdelijke downs. Meeveren is ook kracht.
De grootste vrijheid is zelfbeschikking. Als kind droomde ik van ‘groot’ zijn. Zelfstandig zijn, mijn eigen keuzes maken. En ja, life happens, en brengt nieuwe uitdagingen. Toch ga ik komend jaar iedere dag opnieuw kiezen voor het beste en de mooist mogelijke uitkomst. Wat, zeker in het begin, discipline zal kosten.
Maar het is al (vast)besloten.
De vreugde in de ogen van mijn kind te zien en te voelen in mijn ziel. Eten te ruiken en dan te proeven. Durven mijn hart verder te openen voor aanrakingen van hen die ik liefheb.
Met aandacht aankleden, tijd nemen, om van binnen en buiten deze Chantal te ervaren. Meer mezelf dan ooit. Licht, maar vol ideeën. Snel, maar bedachtzamer. Levend, maar meer in stilte, met nog altijd aandacht voor echte gesprekken.
Het voelt als een eerste verjaardag. Mijn eerste in de tweede kanstijd. Waarin ik de stukjes van mezelf terug aan elkaar mag lijmen. Met trots op kwetsbaarheid en de (onzichtbare) littekens. Zoals ik van kleins af aan trots ben op het zichtbare litteken op mijn buik.
Littekens zijn herinneringen aan de strijden die we al gewonnen hebben.
In het Japanse Wabi Sabi zien ze dit als schoonheid van imperfectie en vergankelijkheid. Wat eindigheid impliceert. Niet om je op te haasten.
Wel een uitnodiging om (vaker) stil te staan bij wat het voor jou betekent mens te zijn. En of er iets is waarvan je mogelijk meer zou willen ervaren. Schoonheid ligt voor het oprapen. In het alledaagse, in je menszijn. Het kan.
