Geen goeroe

Eén van de mooiste complimenten die iemand me ooit gaf, kwam van iemand die het programma volgde. Een bijzondere man, die ik zelf heel scherpzinnig vind. Hij zei: “Je probeert geen goeroe voor anderen te zijn, zoals je op veel andere plekken ziet. Maar een inspiratie en een gids. En dat ben je ook.“ 

Het is inmiddels een week geleden dat hij me dat zei, maar tot vanmorgen kwam het nog niet binnen. Niet echt.

Vlak voordat ik in slaap val

Ik doe wat ik doe, omdat ik niet anders kan. Niet omdat ik niets anders kan, of omdat ik dit nu eenmaal moet volhouden. Maar omdat ik hier van ‘aan’ ga. Mee opsta en mee naar bed ga. Vrijwillig, en soms ook zonder bedoeling. Vlak voordat ik in slaap val weet ik hoe ik iets moet gaan uitleggen op een volgende trainingsdag. 

Het is niet alsof ik mezelf zo geweldig vind. Me nooit erger of gekwetst voel. Het is niet alsof ik straal van blakende gezondheid. 

Trots en ontzag voor anderen

Vanmorgen zag ik jonge mensen echt heel mooi karate demonstreren op een toernooi waar ik aanwezig was als scheidsrechter. Een aantal van hen heb ik jaren geleden les mogen geven in het karate. Ze zijn door de jaren heen vooral door anderen getraind. En dat trainen hebben ze helemaal zelf gedaan. 

Ik heb ze gevolgd. Van de kinderen die ze waren, naar de (bijna) jongvolwassenen die ze zijn. Ze zetten daar zúlke mooie uitvoeringen neer. Zo mooi heb ik zelf nooit karate laten zien. Dit was echt next level. Maar ik voelde niets dan trots en ontzag.  

Ik wil geen rolmodel zijn

En toen daalde dat compliment in. Ik heb helemaal nooit de behoefte gevoeld om een rolmodel te zijn. Ik ben geen goeroe. Of de ‘meester’ die eigenlijk vindt dat niemand hem/haar voorbij mag streven. 

Dat is geen goede meester. 

Wat ik probeer te zeggen is dat ik een oprechte betrokkenheid voel bij mensen, én bezit een kunnen om mensen verder te brengen in hun ontwikkeling. Alsof dat voorbij gaat aan mijn denken en ego. Het is een soort vanzelfsprekend dat ik dit doe. 

En mijn hele bedoeling is dat mensen hun eigenheid gaan zien en omarmen. Daarin versterkt worden. Zodat zij hun kracht begrijpen, doorvoelen en inzetten. Vanuit hun eigen vanzelfsprekendheid. Waarvoor ze mij dan niet meer verder nodig hebben.

Ze kunnen het dan zelf.  

Dit vind je misschien ook interessant