Vanmorgen klapte ik op de vloer. Het zijn maar twee stappen naar de deur vanuit mijn bed. Mijn benen hadden er speciaal geen zin in. Ik telde de nieuwe schaafwonden.
Sinds kort heb ik nieuwe laesies (beschadiging door MS) in mijn hoofd. Mijn lichaam moet opnieuw programmeren en aansterken. In deze revalidatie-tijd nemen de andere trainers van Doyo het over.
En ik kan niet zo goed alleen maar op bedden, banken en de vloer blijven liggen. Dus soms schrijf ik zomaar een waargebeurd verhaal. Een verhaal met zoveel kracht dat het me steun geeft in deze tijd:
Als het onmogelijke mogelijk blijkt
Je bent lang verliefd op iemand die bezet is. Love Actually-verliefd. Avant la lettre. En ver erna. Onbereikbare, grote liefde, met veel zelfbehoud.
Dat je hem quasi-nonchalant iets probeert te zeggen, per ongeluk veel te groot terwijl je er middenin zit. Al je emoties aan het oppervlak, maar nog net onder water. Buiten spring je een paar keer met gebalde vuisten, en als niemand kijkt laat je een geluid ontsnappen. De druk van de ketel.
Je treft elkaar wekelijks bij het sporten. Karate. Waarbij het niet uitmaakt hoeveel inzet en oefening je hebt gehad, je stapt mis zodra zijn blik op je rust. Een overwinning als het wel lukt. Dat ook.
Dat je hem maanden niet ziet, om hem uit je hoofd te zetten. Onvermijdelijk komt hij toch voorbij in gedachten, waarop hij echt langs je heen fietst met een vrolijke begroeting, ook al woont hij niet in de buurt. Verbazingwekkend en desastreus tegelijk.
Dan ben jij bezet.
En na jàren zijn jullie dat allebei niet meer.
Een loophole ontstaat. Een klein zwart gat. Doodsbang en met een zwaar hart duik je erin. Zonder enkele blijk van wederzijdse gevoelens of aantrekkingskracht, verklaar je je liefde.
Het onmogelijke blijkt niet onmogelijk. Hand in hand in de sneeuw, wedding bells, een kindje. Zijn lievelingsfilm is Love Actually. Je schrijft er een boek over.
Een grote sprong vooruit in de tijd
Hij maakt je mee als een schim van jezelf. Maar je bent er wel. En hij ziet dat. Hij. Ook al vragen nieuwe zorgprofessionals ‘of je altijd zo bent’. Twee maanden ervoor kon je met gemak wandelen, koken, de tuin doen. Werken. Het lijkt een eeuwigheid geleden.
Nu zet hij je op een stoel onder de douche. Je opgezwollen ogen maken je voor hem niet minder mooi. Een onvoorstelbaar fenomeen in de onbereikbare tijd waarin hij de reden was van jouw mascara.
Deze man die niet naar je kon kijken zonder dat je te zelfbewust werd. Onhandig en verlamd door de adrenaline van je verliefdheid. Deze man kijkt nu. En jij kijkt terug. Volledig open. Dwars door en over alles heen. Verlamd door iets anders, zorgt juist zijn steun ervoor dat je niet mis stapt.
