Een eigen plek hadden we gerealiseerd voor Doyo. We ontvingen hier de eerste mensen. Zo hadden we het vooraf niet eens kunnen bedenken, wat deze plek voor het programma deed.
Een half jaar lang werkten we aan deze nieuwe website. Absoluut ook in de late uurtjes (of vroege uurtjes). Maar dan stond er ook wat. Een website die voelde als Doyo.
Maar ergens eind augustus knapte er iets. Letterlijk.
De ambulance kwam. Ze zorgden ervoor dat ik door de extreme krampen heen weer ging ademen. Al grauw en weggezakt, had ik me nooit eerder zo dicht bij de dood gevoeld.
Onzichtbaar aan de buitenkant was er een fysieke oorlog gaande in mijn hoofd. Geleid door MS. Ik kon ineens niet meer lopen, amper praten, mezelf niet wassen, of naar het toilet.
- De maand die volgde lag ik non-stop in bed.
- Ons oude huis stond nog steeds te koop, al langer dan een jaar.
- De website ging live, maar werd bijna niet bekeken.
- Mijn man zette alle prioriteit op fulltime zorg voor mij.
- De Indian Summer ging aan me voorbij, zonder energie en verse zuurstof.
In oktober kon ik terecht voor een Prednison-kuur. Die niet hielp. Het hersenletsel zorgde voor extreem slechte prikkelverwerking. De herrie in het ziekenhuis was ondragelijk.
Als ik opstond kon ik niet rechtop staan. Mijn linkervoet wees de verkeerde kant op als ik een stap probeerde te maken. Mijn hele zenuwsysteem shakete weken onophoudelijk.
Maar ik kreeg niets kalmerends
Nieuwe aanvallen volgden. Er werd getwijfeld, of ik wel goed ademde, of ik een burn-out had. De één zei: “U was al niet fit.” De ander zei: “Het is misschien een mindset-dingetje.”
Zelfs zonder hard te kunnen praten vocht ik als een leeuw. Al stond ik aan de afgrond, niemand leek me te willen begrijpen. De spanning sloeg over op mijn gedachten.
Dagen, weken, maanden, dacht ik. “Hoe komen we nu verder? Hoe word ik beter? Kunnen we hier wel blijven wonen?” Er ontstond een angstaanjagende leegte die ik niet kende.
Die ervoor zorgde dat ik bijna geen ruimte voelde om er te zijn. Laat staan mindful te zijn, te kunnen mediteren. Nog niet. Ik viel 5 kilo af in een week.
Half december, nu een jaar geleden, tilde mijn man me op van bed naar een stoel. Een week zat ik overdag aan tafel. Apathisch voor me uit te staren. Zonder telefoon, zonder scherm.
De po-stoel naast me. En een rol toiletpapier. Om maar het gehele plaatje te schetsen.
Ik zat vast in een loop. Tot de laatste dag van die week. Door alles heen kwam heel duidelijk tot me: “Stop nu. Dit nooit meer.” Door obsessief denken had ik mijn ergste hel gecreëerd.
Ik moest niks. Alleen ademen.
En toen ook mediteren. Wat ik de dag erna, sindsdien, elke ochtend doe. Het hielp me langzaam het lijden te stoppen. Oefenen om er alleen maar te zijn.
Een ander ziekenhuis ging voortvarend aan de slag. Nieuwe MRI-scans (waaruit bleek: geen burn-out, àlles was MS). Een nieuw medicijn. En medicijnen om mijn zenuwen te kalmeren.
En de rest moest ik zelf doen. Dat leek in kleine stapjes te lukken.
- Ik kon in het voorjaar iets beter in huis bewegen. Weer zelf douchen.
- Ik was aan het werk achter de schermen, steeds meer. (Mijn man ook.)
- In april mocht de rolstoel weg. En die verschrikkelijke po-stoel ook.
- In mei kwamen er allerlei extra opdrachten voor Doyo binnen.
- In juni werd het oude huis verkocht. (Na twee jaar!)
- In juli gingen we er voor het eerst op uit, voor de overdracht van het huis.
- Vanaf de zomer kreeg het Doyo-team het drukker dan ooit.
En eind augustus kwam de terugval. Niet in alles. Wel in lopen, overprikkeling, shaken.
Een jaar geleden verloor ik bijna mijn verstand.
Maar… this was not my first rodeo
Hoe optimistisch de neuroloog en de revalidatiearts eerst nog leken, zo teneergeslagen reageerden zij half november. Er is niets meer wat zij nog kunnen doen.
Bij mij groeide iets van binnen.
Een soort kalmte. Berusting. Ik ben hier nog. Samen met mijn man en ons kind. Dat ten eerste. En ik kan alsnog creëren. Doyo leiden. Nieuwe ideeën tot leven brengen.
In feite, wat het afgelopen jaar wel bewees, is dat er in overgave constant nieuwe vormen ontstonden. Ik was ineens niet meer zelf de trainer.
Maar wel in contact met het team, mèt directeuren en met deelnemers. De trainers ontwierpen vervolgtrainingen. Gingen met Doyo-rugzakken op missie door het hele land.
En, ik mocht ondervinden hoe tof het was om twee keer een korte gastles te verzorgen. Wat krachtig was in samenwerking met de trainer die de rest van het programma begeleidde.
Er zijn dus geen echte beperkingen
Niet als je in creatieve oplossingen denkt. Als je denkt dat iets niet lukt, laat het even los. Ga slapen. En dan, wordt misschien het obstakel wel jouw weg.
“What stands in the way becomes the way.” – Marcus Aurelius
Als je mee durft te bewegen, en die weg durft te bewandelen, zie je misschien dat ook zoveel nog wèl lukt. Misschien anders, misschien zelfs wel méér.
En hoeveel liefde er is. Zoveel liefde. Als je maar iets laat weten. Zonder dat we alles compleet van elkaar hoeven te begrijpen. Dat zou onmogelijk zijn.
Hoe opgesloten je ook zit, hoe ziek je ook bent. Voel de vrijheid dat je nog steeds elke dag zelf keuzes kunt maken. Krachtige besluiten.
Ik weet niet wat er in 2025 gebeurt. Hoeveel beter ik word. Wat ik wel weet is dat het al goed is, precies zoals het is. Hoe? Ik ben aan het meebewegen.
Ik wens jou warme decemberdagen, vol licht en liefde. En een 2025 waarin ook jij veel meebeweegt, en ervaart welke kracht daaruit ontstaat.
