Met zo’n twinkeling in zijn ogen, een blik van ‘oh, laat me je dit even uitleggen’.
Gisteren vroeg ik me af of Boris (8 jaar) zich wel genoeg ‘verveelde’. Je weet wel, met buiten spelen, toevallig geen vriendjes in de buurt, dus je gaat zelf wat bedenken ‘out of thin air’.
Boris: “Vervelen?” Gelijk doorhebbend wat ik bedoel, vertelde hij me over het spel dat hij bedacht heeft. Dat schijnbaar in zijn brein gegrift is. Met zoveel precisie, levels en ingewikkelde details, dat ik de komende twintig minuten onderworpen was aan zijn verhaal. Afsluitend met: “En dit is geen rip-off.”
De wereld is veranderd. En hoewel ik buiten zijn, de natuur en fysiek spelen nog steeds belangrijk vind, was mijn ‘zorg’ een compleet misgeslagen plank. Honderd punten voor originaliteit. En nog eens honderd voor dingen gelijk snappen. Hij is denk ik nooit verveeld, want hij is in zijn hoofd altijd al iets aan het ‘uitvinden’.
Daar kan serieus geen AI tegenop. Ik vind AI niet leuk, ik zit er niet aan, ik wil het niet. Al weet ik hoeveel anderen het nuttig kunnen gebruiken. Het voelt zo ‘gemakkelijk’ (maar ik weet het niet hè). Het zou me te veel afleiden van de sprankel van zelf iets neerzetten from scratch. Van ontwikkeling en creativiteit.
Hij vertelde me dit zo verrukt en opgetogen, hij brengt echt iets over. Ik herken dat, ik doe dat zelf ook. We zijn in onze fascinaties niet te stoppen. Onbedwingbaar zelfs. Omdat we gáán. Niet als passagier, maar zittend in de cockpit. En dat vind ik cool.
Waarom dit ook alles met Doyo te maken heeft, kun je hier lezen.
