14 maanden is een lange tijd. Voor mijn kind is 14 maanden on-ein-dig. Wat eerst maar voor even leek, voelt voor hem zo permanent. En dat is het niet. Dat is het niet.
Eén dag voor die 14 maanden geleden was ik elke dag in beweging. Sindsdien niet. De reden? MS heet het in mijn geval. Heviger, aanhoudender, pijnlijker dan ooit. (Maar niet oneindig!)
Vandaag vulde ik een nieuwe ‘meting’ in. Er lijkt weinig veranderd ten opzichte van begin dit jaar. Maar dat is optisch bedrog. Ja, mijn herstel is zwaar gestagneerd. (Door aanwijsbare oorzaken.)
Toch ben ik niet met alles terug bij af. (Dat laat ik mezelf niet vergeten.) En eindelijk voel ik me weer klimmen. Sinds dagen. Ga ik het redden voor kerstmis? De top van de berg waarschijnlijk niet.
Maar zeg nooit, nooit.
En met kerstmis gebeuren er wonderen. In ieder geval in mijn verbeelding. (Ik neem nu al genoegen met ‘beter’.) Verbeeldingskracht is wat me hier doorheen heeft gebracht. En liefde. En mijn niet aflatende standvastigheid (vanaf het begin) om mensen weerbaar te maken.
Zelfs nu. Juist nu.
De wereld heeft het nodig, oprecht sterke mensen. Niet door macht, maar door kracht. En te zien dat we ons niet laten verslaan door iets zo onzinnigs, waardoor het doorstaan en overwinnen weer zinnig wordt. Hoe dan ook.
Over zin gesproken: maak vandaag een fijne wandeling in het oktober-zonnetje, en denk een moment aan mij, als je wilt. Als je je dit bericht herinnert.
Volgend jaar loop ik met je mee.
