De aalscholver op onze vensterbank.
Gisteren mochten we iets heel bijzonders uitpakken. Out of the blue. Vanuit de beschermlaag, recht ons hart in.
Een aalscholver van klei, met een ruwe structuur en aardse tinten, geplaatst op een verweerd stuk hout dat doet denken aan de sfeer van een steiger. Gemaakt door Monica, die twee jaar geleden bij ons het programma volgde. Ze is kunstenaar. En misschien ook wel een beetje tovenaar.
Ze vertelde dat het programma heel veel voor haar betekend heeft. Nog steeds is ze verbonden. En toen ze hoorde dat de aalscholver onze nieuwe metafoor is geworden, kreeg ze meteen een idee: iets dat precies zou passen bij onze plek. Ze maakte het. In stilte. Zonder aankondiging. Het mooiste cadeau ever.
Nu staat hij hier. Op de vensterbank, aan de tafel waar deelnemers aanschuiven. Waar hij precies past, alsof hij er altijd al had mogen staan. Vandaag is opnieuw een programmadag. Met andere mensen. Dezelfde inhoud.
En een extra aalscholver, dat ook.
Dankjewel Monica. En dank aan iedereen die zich verbonden heeft gevoeld met dit programma. De interactie van de juiste betrokken mensen in zo’n kleine groep, tilt het proces steeds weer verder omhoog.
