Zin in het leven

Wat geeft jou zin in het leven? Zo’n veertien jaar geleden was ik lamgeslagen. En leefde ik verdoofd voort. Daarvoor was ik ondernemend aangelegd. Altijd in beweging, verhalen schrijvend, activiteiten organiserend, fanatiek sportend. Maar eenmaal in die eerste fulltime baan bij een werkgever, geketend aan een hypotheek, kwam ik al snel ‘vast’ te zitten. 

Was dit het nou? Ik stond er versteld van dat anderen werkelijk zo gepassioneerd leken over de voor mij betekenisloze werkzaamheden. Het liefst maakte ik wél goed, maar zo snel mogelijk mijn werk af, om op tijd weer in de file op huis aan te gaan. Alwaar ik geen energie meer had om na het eten nog maar iets te doen. Het zat me niet lekker, ik kon er niet van slapen. En belandde zo in een vicieuze cirkel. 

Wat zat mij in de weg?

De jaren streken voorbij, en mijn zin in het leven verdween. Het klinkt dramatisch, maar dat was de harde realiteit. Verschillende factoren droegen daar aan bij, waaronder:

• Ik benutte lang niet al mijn talenten. En mijn werk voelde niet van betekenis voor mij. 
• Ik was trots op mijn rechtvaardige en idealistische inslag, maar hoe ik wilde dat de wereld zich gedroeg, zat me enorm in de weg. 
• Ik kon niet goed omgaan met mijn hoogsensitiviteit.
• Ik had van alles nodig om de dag door te komen, met name suiker en vluchten naar social media. 

Maar daaronder zat nog veel meer verscholen. Niet-helpende overtuigingen over mezelf waar ik me niet bewust van was, maar waar wel veel van mijn gedachten vandaan kwamen, en daarmee ook veel van mijn acties en reacties. 

Een voorbeeld van zo’n reactie

Ik stond bij confrontaties automatisch in de verdedigingsstand. Daarbij had ik aardig mijn mondje mee, waardoor ik er vaak ‘ongeschonden’ uitkwam. In sommige situaties heus handig en terecht. In andere situaties had ik met een groter zelfvertrouwen en een breder perspectief veel beter kunnen horen wat er echt bedoeld werd, en er veel constructiever mee om kunnen gaan. 

Voor de ander. Maar zeker ook voor mezelf. Ik had mezelf een hoop ellende kunnen besparen.

Gaat dat vanzelf beter als je ouder wordt? Niets gaat vanzelf. Maar natuurlijk, van het leren van ervaringen, het hebben van enige zelfreflectie en bijvoorbeeld het lezen van de juiste boeken kun je een eind komen. De tegenstrijdigheid is dat je er dan wel voor open moet staan, bewust moet zijn van wat er aan de hand is en de vertaling van wat je leert naar je eigen doen en laten moet kunnen maken. Vaak moet er eerst iets heftigs gebeuren, voordat je daartoe de noodzaak ziet. 

Ik ging pas aan de slag toen het al een lange tijd mis was.

Ik had al een burn out en Pfeiffer overleefd. Later, na de diagnose van MS en ik op dat punt letterlijk nog maar weinig kon, ben ik erin gedoken. Jarenlang ben ik intensief gecoacht. Waarbij ik heel actief mijn eigen verantwoordelijkheid pakte. Inzichten omgezet naar acties. En alles wat dat steeds bracht werkte zó verlichtend en gaf me zoveel levensgeluk, dat ik er nooit meer mee gestopt ben. 

Ik ben opnieuw mezelf. Ondernemend. Schrijvend. Actief. En fanatiek. Niet meer overweldigd door alles wat er op me afkomt. Maar vanuit mijn ideeën, alles wat ik heb leren toepassen, en wat uit mij voortkomt. Vanuit kracht.

Persoonlijke ontwikkeling helpt.

Het is dus juist helemaal oké om dat aan te gaan. We leren veel op school en in het werk, maar vaak niet expliciet de zaken die je wel nodig hebt om met meer inzicht, rust, voldoening en vooral ook zin in het leven te staan. Het is iets wat me buitengewoon blijft fascineren, en waar ik nu anderen met heel mijn hart verder in help. Op een persoonlijke manier. Want, wat belangrijk is voor jou, en wat jou jou maakt, is precies datgene waarmee jouw ontwikkelproces van start gaat.

Dit vind je misschien ook interessant