Vorige week was er een bijzondere shift merkbaar. Niet alleen bestond Doyo 12,5 jaar. Het was ook het moment waarop we alleen nog maar woorden wilden schrijven vanuit ons hart, schrijven zoals we zijn, congruent met ons contact met mensen in het ‘echt’.
Dit was niet per se een kwestie van durven, wel een kwestie van het nemen van dit besluit in de volgende fase van Doyo. Zonder dat hier veel denkwerk achter zit. Het was slechts één kristalhelder moment.
Dat verandert niet gelijk veel (maar wel in de nuances.) Vanuit het hart, betekent niet gelijk iets heel groots, dramatisch. Het kan ook over het ‘kleine’ gaan. Het kleine waaraan mensen vaak voorbij gaan. Het kleine van jouw routine iedere dag, waar jij je comfort uithaalt. Een onderhuidse intrige, zonder dat je daar woorden aan geeft. De voorwaarden waarop jij je leven wilt leiden. De gevoelsmatige redenen van je besluiten.
Wat dus toch iets groots kan betekenen.
Het is maar net welke woorden jou raken. Welke woorden jou aanzetten tot iets, al is het maar tot verwondering, al is het maar tot opstaan en die wandeling maken. Afgelopen week deelden we zo’n tekst. We ontvingen zulke mooie reacties, dat we deze hieronder graag met jou delen, nu nog wat herfstige blaadjes aan de bomen hangen. Alvast veel zin om je op dit pad te blijven meenemen, zolang je dat wilt.
