In mijn werk ben ik enorm gedreven, maar ook enorm ongeduldig. Extreem. Wat me tegenwoordig helpt is deze gedachte: wat als ik dit idee van Doyo had, en ik had niets gedaan? Wat als ik er niet echt voor was gegaan? Omdat ik niet had gedurfd. Omdat het niet gelijk perfect kon. Wat als ik nooit begonnen was, en mezelf niet de kans had gegeven om erin te groeien?
Dan was ik vast iets anders gaan doen. Iets veiligers. Waarschijnlijk iets wat ik gestudeerd had. Maar nooit het grootste, mooiste, meest inspirerende idee dat ik had. Dat is nog steeds Doyo. De trainingen zijn bijzonder en krachtig, èchte mensen maken hartverwarmende veranderingen en staan anders in het leven. Het woord ‘perfect’ zou ik nooit gebruiken, want dat zou ieder(s) doel voorbij schieten. Als ik dacht dat het perfect was, zou ik (het) nooit verder ontwikkelen. En nu, ik knipper even. Van waar het startte, naar nu. Naar wat er allemaal staat. Onwerkelijk bijna. Maar het is zeker niet ontstaan zonder slag of stoot.
Hoe erg het precies was, met die slagen en stoten, kwam ik de afgelopen twee weken achter.
De beste van twee kwaden
Al vijf jaar nam ik dezelfde medicatie om nieuwe MS-laesies (ontstekingen) bij me te voorkomen. Zodat de MS stabiel bleef (en ik gewoon kan lopen, best cruciaal). Dat bleef het ook. Met bijwerkingen die ik voor lief moest nemen. Een paar keer ging ik wel stevig in conclaaf met de neuroloog, want ik vermoedde dat de migraine die in de loop der tijd ontwikkelde een (zeer gemene) bijwerking was. Dat was geen zekerheid. Hij kon ook niet garanderen dat de migraine zou verdwijnen, als ik zou stoppen met het medicijn.
En ja, het medicijn was wel ècht nodig.
Maar de migraine werd dusdanig onhoudbaar dat het risico me het waard was. Een soort van kiezen uit de beste van twee kwaden. Twee weken geleden heb ik, geheel in samenspraak wel, de sprong gewaagd. Ik stopte ermee. Die pil uit mijn dagelijkse doseerdoos vissen en weggooien voelde direct als een bevrijding. En hoewel het twee weken duurt voordat het medicijn geheel uit mijn systeem is, ervaar ik elke dag meer bevrijding. Ik voel me meer mens. Ik kan (veel) meer aan. Helderder nadenken.
Bizar dit.
Alsof de afgelopen jaren met regelmaat drie olifanten over me heen hebben gedanst. Waarna ik tussendoor steeds in een soort waas aan het herstellen ben. En ik nu ineens met een blik spinazie nieuwe spierballen heb gekweekt en uit die waas ben gebroken.
Wat op dat moment nodig was
Op trainingsdagen stond ik altijd in een survivalmodus, dat ging vanzelf. Ik kon, zelfs met hoofdpijn, boven mezelf uitstijgen en de dag verzorgen zoals deze bedoeld was, of wat er op dat moment nodig was. Waarna ik twee dagen ‘uit’ was. Dat wel. Op normale dagen was ik ook vaak aan het einde van de middag op. Leeg. Bijna niet aanspreekbaar. Maar nu niet meer.
Ik wil niet te hard van stapel (of op de zaken vooruit) lopen, maar dit is fan-tas-tisch. Het kan de adrenaline zijn van dit nieuw gevonden geluk (van geen dagelijkse pijn meer). Maar ik voel me ineens een soort superheld. Niets van Doyo hoeft anders. Voor nu. Alles staat al. Ik heb het gewoon al gedaan. Zelfs met (en vaak ook juist door) alle heftigheid. Maar het grootste en mooiste mag ik nu ook veel beter zelf ervaren op de trainingsdagen. En daar kijk ik zo naar uit.
Met welja, toch een soort van trappelend ongeduld. Het mag van mezelf. Ik ben vrij.
P.S. Ik heb het dus samen met de neuroloog besloten, die me in de gaten houdt. Ik overweeg een ander MS-medicijn, maar ik geniet – in ieder geval voorlopig, deze lente en zomer – van de tijd zonder.
