Voorbij de onzichtbare mantel van MS

Bijna een maand is verstreken sinds mijn schoonmoeder op leeftijd bij ons is komen wonen. Het is wennen geweest voor ons allemaal, zeker ook voor haar. Maar met iedere dag verder weten we beter onze weg te vinden, is er meer geregeld en is er meer berusting bij haar. Natuurlijk zijn er te verwachten strubbelingen geweest. Maar ook veel ontdekkingen. Ik besefte me in deze periode hoe bizar het voor iemand moet zijn, om voor het eerst steeds voorbij de onzichtbare mantel van MS te kunnen zien. Bij iemand zo dichtbij.

Wat best confronterend was

We gaan niet meer bij elkaar op bezoek, we leven met elkaar. En dat betekent ook dat je elkaar ten volste leert kennen. Wat ik gewend was wat mijn man en mijn kind van me weten, en daar eigenlijk niet meer bij stil stond, vond ik het confronterend om ineens gezien te worden in een nog moeilijkere periode dan anders, met ontstekingen en migraines. Wat bijna niet uit te leggen valt, was voelbaar aanwezig. Heel bijzonder wel: de hoofdpijn werd zo lang uitgerekt en onhoudbaar dat ik deze week in samenspraak met de neuroloog heb besloten na vijf jaar met dit MS-medicijn te stoppen. Het duurt twee weken voordat het spul met al zijn bijwerkingen (waaronder migraine) uit mijn systeem is. Maar heel eerlijk: ik voel me nu al beter. Wat een opluchting. Ik ben weer mens. 

De wereld aankunnen

En ik merk ook zo dat ik een veel leuker mens ben als ik me goed voel. Dat is niet waar natuurlijk, ik ben hetzelfde mens. Maar wat een verschil in de wereld aankunnen. In vrij zijn van pijn en daardoor beperking. In nog meer kunnen betekenen voor mijn werk (zowel in opdrachten als in knallen op deze website), alsook thuis meer zonnestraal te brengen.

Wonen met een tachtiger doet me ook beseffen dat ik zelfs mèt MS nog steeds in een snel tempo leef en beweeg. Dat past ook bij mij. Ik ben ongeduldig en vrij allergisch voor saaiheid. Geen dag is hetzelfde. Voor haar onbegrijpelijk. Ik hoef me daarvoor (ook van haar) niet te verontschuldigen. Ik ben eigenlijk wel trots dat zoveel lukt. Tegelijkertijd heb ik mijn dagelijkse meditatietijd wat opgeschroefd. 

Nog meer liefde

In deze korte, maar intensieve periode hebben we elkaar gelukkig ook wel gevonden. Van de week gaf ik mijn schoonmoeder een dikke knuffel, toen we onze waardering voor elkaar hadden uitgesproken. Langs al het dagelijkse door (alles wat ik niet heb, heeft zij dan wel qua uitdagingen) merken we enorm hoezeer we onze best doen voor elkaar. En dat telt voor alles. We doen het goed zo. 

Ook ieders relatie onderling in het gezin is versterkt.

Niet iets wat ik zag aankomen. Door de hele verandering had ik juist gerekend op een periode van de schouders eronder. Wat deels waar is, maar wat juist niet ten koste is gegaan van de onderlinge verbinding. We gaan er met ons kind ook heel bewust met z’n drietjes op uit. Boris knuffelt iedere dag met zijn oma, zegt haar ‘welterusten’, brengt haar wat te snacken. Oké, ik geef het hem wel vaak mee. En het extra teamwork heeft ook ons als stel versterkt. Deze hele nieuwe fase, waarbij we elkaar echt ondersteunen (samen in dit schuitje, soms ook met grapjes), brengt nieuwe verliefde gevoelens. Voor elkaar en voor het leven. Dit leven.

Toe aan een echte verandering?

In het Programma Zelfontwikkeling helpen we je stap voor stap blijvend je basis te versterken, met rust, inzicht en zelfvertrouwen. We zorgen ervoor dat je het gaat voelen en praktisch kunt toepassen. Zodat de verandering blijvend is.

Dit vind je misschien ook interessant