“The only rule is, there are no rules.” Maar zo denken we vaak niet. We moeten van alles. Ik ook hoor. Want ik ben ook een mens.
Totdat ik door letsel in mijn hersenen in de wachtstand werd gezet. Ik moest vooral helemaal niets. Ja, wachten tot het licht in mijn ogen weer ging schijnen. En dat gebeurde. Zoals je op onderstaande foto van vorige week kan zien. Er zit een kracht in mij. Die niets vergeten is. En steeds sterker lijkt te zijn.
Waar stilte al niet goed voor is
There are no rules. Ik moet nog steeds niets. (En jij ook niet.) Maar ik kan weer lopen. Ik heb weer energie om met de juiste mensen te werken. In het programma dat nooit teleurstelt. En iets nieuws dat ik samen met mijn eigen man in november organiseer. Waarbij we de kunsten die we allang in onze vingers hadden, eindelijk bundelen: in de Stilte Driedaagse.
Er zit veel kracht in ieder van ons, al voelt dat soms lang niet zo. Het helpt af en toe even stil te staan (of ons in te schakelen om tot stilstand te komen), om het beter te kunnen zien. Je kracht ‘aan’ te zetten’ Dat is wat gecompliceerder bij iets als hersenletsel. Maar anders echt heel goed haalbaar.
Wat houdt je tegen om je kracht bewuster te gebruiken? Meer te durven? Te doen wat je nooit eerder deed? Vanuit jezelf? Of iets zo fenomenaal als een paar dagen in stilte zijn? (Om dan alsnog vanuit jezelf te bewegen.) Kracht. Als je wachtte op een teken, dan is dit het. Want: zo niet nu, wanneer dan wel?
