Wendy kwam bij mij in de klas, toen ik in groep 4 van de basisschool zat. Ze was duidelijk anders dan andere meisjes. Verlegen keek ze veel naar de grond. Ze had moeite de klas bij te benen en haar achternaam rijmde op ‘sloom’. Een aantal pestkopjes uit mijn klas riepen op het schoolplein: ‘Wendy Sloo-hoom’. Ik stond vlak naast haar, maar ik vroeg ze niet te stoppen met pesten. Ik lachte en riep ook luidkeels: ‘Wendy Sloo-hoom’.
Ze keek me aan en ik voelde een denkbeeldige klap tegen mijn hoofd. Ze zag er intens verdrietig uit. We stonden om haar heen, maar toch stond ze helemaal alleen. Hoe kon ik zo stom zijn geweest? Het schuldgevoel at me op van binnen, maar het ontbrak me aan woorden.
In één seconde werd alles anders
De volgende morgen stond ze weer alleen. Ik verzamelde moed en liep op haar af. “Heel erg sorry voor gisteren,” zei ik en gaf haar een ingepakt armbandje. In één seconde werd alles anders. Haar ogen straalden. De rest van de dag praatte ze aan één stuk door, zo vrolijk was ze. Ik herinner me dat ze dat armbandje het hele schooljaar droeg en ook bevriend raakte met andere meisjes.
Ik nam mezelf voor nooit meer iemand te pesten en het altijd voor anderen op te nemen. Ik wilde geen pijn en verdriet veroorzaken, liever een troostende arm bieden. En nóg liever die pestkoppen tot inkeer brengen zodat ze stoppen met pesten. Ik begreep niet waarom zij niet datzelfde schuldgevoel ervoeren.
Alsof het zo heeft moeten zijn
Het kwam heus weleens voor dat zo’n pestkop zich tegen me keerde. Me bijvoorbeeld wilde testen op mijn karate-skills, de sport waar ik op zat. En het is dus weleens voorgekomen dat ik, gevangen in een hoekje, van me af moest slaan. Voor de rest was ik niet zo’n wildebras. Ik bleef met veel plezier karate trainen, begon samen met vriend Arno een eigen karateschool en járen later, ontwikkelden we ons tot trainers in mentale weerbaarheid en agressieregulatie.
Afgelopen week lanceerden we het project Doyo Proof. Daarmee gaan we in de komende twee jaar duizend kinderen helpen met pesten en groepsdruk om te gaan. En we leiden andere trainers op om hetzelfde te doen. Alsof het zo heeft moeten zijn.
Een project zodat nog veel meer kinderen stoppen met pesten
Ik stond maandag voor een groep van zeventig kinderen. Ik wees naar mijn hoogzwangere buik en vroeg de kinderen wat zij een nieuwgeboren kindje zouden wensen. Ze kwamen met prachtige antwoorden, als ‘gezondheid’, ‘liefde’, ‘een goede studie’ en ‘heel veel plezier in het leven’. Als je dat een kindje wenst dat je nog nooit hebt gezien, waarom zou je dat jezelf en je leeftijdsgenoten ook niet gunnen?
De kinderen mochten om zich heen kijken en constateren dat iedereen anders is. In het project gaan de kinderen samen met ons op ontdekkingstocht naar hun eigen uniekheid, hoe ze een eigen mening vormen en hoe ze op een goede manier voor hunzelf en misschien zelfs voor anderen kunnen opkomen. Juist waarderen dat we allemaal anders zijn.
Ik denk terug aan Wendy en haar grote glimlach. Stoppen met pesten, wie doet met me mee?
Fotobron: Gemaakt door KijkopMoerdijk.nl bij de start van Doyo Proof.
