Lang had ik een druk bestaan, waarin het halen van deadlines en afspraken nodig leek om te overleven. Het voelde alsof ik pas nuttig was als ik het druk had. Ik legde alles opzij om ’s avonds de laatste to do van het lijstje te kunnen strepen en uitgeteld naar bed te gaan. Ik vond dat erbij horen: afwegen welke afspraak voorging en elke ochtend onder de douche de planning van de dag doornemen. Ik mocht niets vergeten. Ik jaagde mezelf op.
De gehaastheid die ik jarenlang over me had, de stress in mijn verwilderde ogen en de drang om een x-aantal muffins in te slaan om de dag door te komen, zijn verdwenen. Het kan me niet meer schelen of alles perfect verloopt, en al helemaal niet meer wat anderen daarvan zouden kunnen denken.
Het leven dat me gijzelde is voorbij
De situatie waarvan ik dacht dat ik die niet kon veranderen. Die baan was een ‘goede baan’ en ‘regels’ waren er om te volgen. Het enige momentje van bezinning was mijn wekelijkse blog, maar mijn mind was zo vertroebeld door de waan van de dag dat het slechts ultrakorte bezinning was. De echte bezinning is aan het komen. Nu. Vandaag de dag, nu ik al een jaar voor mezelf werk. Eindelijk. Na jaren van stress en leven om doelen te halen, ontdek ik beetje bij beetje wat ‘leven’ daadwerkelijk inhoudt.
Gisteren zeulde ik twee volle boodschappentassen van de supermarkt naar huis. In een flits bedacht ik dat ik nog niet geluncht had. Ik liep langs het prachtige meer in ons stadje, omringd door bomen en heuvels. De zon streelde mijn gezicht en een zacht briesje blies door mijn haar. Waar ik vroeger naar huis gesneld zou zijn om mijn to-do lijst af te werken en heel neurotisch zou denken dat die extra tien zonminuten mijn koelwaren zouden bederven, nam ik nu een ander besluit.
Ik ging op het gras zitten, genoot van het uitzicht en het geluid van de waterfontein en at een vers koffiebroodje. Een moment van rust. Om vervolgens voldaan mijn weg naar huis te vervolgen, inclusief vrolijke ontmoetingen met bekenden uit de buurt.
De kunst van het laten
Ik merk dat hoe blijer ik mezelf maak, hoe positiever anderen op me reageren. Het geeft me zoveel energie dat ik onder aan de streep productiever dan ooit ben, zelfs met alle rustmomentjes. ‘Naast de kunst van het doen, is er de kunst van het laten. De kunst te laten rusten wat er niet toe doet,’ zei de Chinese schrijver Lin Yutang al.
Lang had ik een druk bestaan. Nog steeds heb ik het vaak druk, maar met activiteiten en voor doelen waarin ik voldoening ervaar. Ook dat maakt een groot verschil. Met veel meer momenten van bezinning en rust.
—
Dit specifieke verhaal schreef ik in 2012.
Met 99 andere verhalen te lezen in het boek ‘Toen ik eindelijk durfde’.
