Zelftwijfel en je aantrekken wat anderen van je (zouden) vinden. Je kunt je daar iets te veel zorgen over maken. Meer dan gezond is. Meer dan sowieso nodig is. Het is zelfs helemaal niet nodig. Maar toch.
Zolang je het van anderen niet letterlijk weet, en die zelftwijfel aanwezig is, draaien die zorgen wel gewoon door. Op de achtergrond. Welja, ook op de voorgrond. Ook al heb je dat geniale boek gelezen. Je weet wel, ‘The subtle art of not giving a fuck.’ Het lijkt wel of het er bij je ingeramd is. Hoe kun je die fucks nou 1-2-3 zo loslaten?
Dat kan wel, maar vaak niet 1-2-3. Al kun je het besluit om dat te doen wel in 3 seconden nemen. Anderen hebben vaker trouwens leukere gedachten over je, dan jij aanneemt. Maar that’s not the point. Net als de 1000 complimenten die je in je leven wel gekregen maar niet (echt) ontvangen hebt.
Hoe kun je dit loslaten?
Het is de oefening om meer in het nu te zijn, en minder in de draaikolk van gedachten. De oefening om met meer aandacht voor jezelf te zorgen, meer dan eerder. Te merken wat jou blij maakt en ontspannen. Jezelf tot in je diepste te leren kennen.
En dan als donderslag bij heldere hemel te wéten dat het inderdaad geen fuck uitmaakt. Dat zelfs als je nog wel een beetje zelftwijfel blijft hebben, dat ook dat oké is. Niet nodig, maar oké. Het was een strijd op zichzelf om dat te ‘fixen’. Dat hoeft niet meer. Alleen rust kan je redden. Gewoon door te kunnen zijn.
Vanuit daar ga je echt wel vanzelf doen. Gestuurd vanuit jezelf. Niet door die draaikolk.
