De sering in onze tuin bloeit maar kort. Elk jaar weer zie ik de eerste knoppen verschijnen en verheug ik me op de explosie van kleur en geur. Maar binnen een paar weken is het voorbij.
De bloesems verwelken, de takken worden kaler. En toch weet ik: volgend jaar keert het terug. Misschien net iets anders, met meer of minder bloemen, maar het komt. Het hoeft niets te forceren.
De natuur werkt in cyclussen. De bomen laten hun bladeren los zonder zich af te vragen of ze ooit nog terugkomen. Waarom zou ik dan blijven vasthouden aan een idee van hoe iets ‘moest’ gaan?
Misschien herken je het: een plan dat in je hoofd klopte, maar in de praktijk een onverwachte afslag nam. Je dacht dat je rechtdoor zou gaan, maar ineens sta je op een ander pad dan je voor ogen had.
Soms is het niet de richting die verandert, maar hoe je kijkt. De geplande dojo hier bij ons, waar we ons al helemaal in hadden gezien, gaat niet door zoals bedacht. Wat eerst voelde als een tegenvaller, bleek ook een nieuw pad: het wordt een buiten-dojo, open voor de wind en het licht. Eigenlijk wel mooier dan ik had kunnen bedenken. Meer één met de natuur die er al is.
Zo gaan veel dingen in het leven. Ik had niet gepland om zo lang stil te staan, letterlijk. En toch ben ik (en is Doyo) gegroeid op manieren die ik niet had voorzien.
Iets nieuws zal ontstaan. Niet omdat ik het dwing, maar omdat het ruimte krijgt. Zoals de sering die opnieuw bloeit, niet door er krampachtig aan vast te houden, maar door steeds weer mee te bewegen met wat er is. En ook door bewust even stil te staan en te waarderen wat er nu al is, wanneer het er is.
Misschien is dat het geheim: door los te laten en te vertrouwen, kun je nog steeds creëren. Niet vanuit controle, maar vanuit flow. Juist in de overgave ontstaat beweging. In de ruimte die je laat, vindt iets nieuws zijn weg. Net als de sering, net als alles in de natuur.
