Vanaf het moment dat ik dit woord ooit voor het eerst las, liet het me nooit meer los: zelfverwerkelijking.
Ik vond het raar dat hij helemaal bovenaan in de piramide van Maslow stond. Een ereplekje, dat wel. Maar alsof zelfverwerkelijking minder belangrijk is dan ‘erkenning’ of zelfs ‘werkzekerheid’.
Misschien is dat wel mijn ‘probleem’. Dat ik zelfverwerkelijking zelfs niet minder belangrijk vind dan ‘gezondheid’. Voor mij ìs zelfverwerkelijking gezondheid.
Zo nodig als zuurstof.
Wat is zelfverwerkelijking?
Alleen over dit ene woord valt een heel boek te schrijven (of een programma te volgen). Een ontwikkeling die oneindig is, waaruit een steeds grotere vrijheid ontspruit. Een groter bewustzijn, een krachtiger persoonlijkheid. Die meer en meer betekenis vindt.
Niet zonder ‘werk’, zoals ook in het woord ‘zelfverwerkelijking’ te vinden valt.
Maar ik wist dat dit ook te bereiken was in het beoefenen van karate. Of het maken van kunst. Of wat dan ook aan jou raakt. Wat jou raakt. Wel met context erbij. Inzicht.
Waar zouden we zijn?
Wat zou het leven zijn, zonder groei, zonder drive? Zonder de zin die jij van het leven maakt? Dat dit voor mij zo nodig is als zuurstof zeg ik niet lichtzinnig. Met mijn gezondheid nog niet on point.
Ik las later pas dat Maslow zijn behoeftentheorie nooit zelf in een piramide had gestopt.
Misschien was hij net als ik:
Taart is nooit een slecht idee. 🥧
