Het is belangrijk om te geloven in een goede uitkomst als je ergens aan begint. Ook als er geen garantie is. Ook als er pieken en dalen zijn. Zolang het maar voor een zaak is waar je vol voor gaat. Wilt gaan. Waarvan de kern ten alle tijden kloppend voelt. Het proces vertrouwen zorgt ervoor dat je niet te snel opgeeft.
Hoewel ik dat deed (en het wàs een heel proces). Besefte ik niet dat ik me lang ook ‘alleen’ voelde.
Hoe Doyo ontstond
Als jong guppie had ik veel sprankel en creativiteit in alles wat ik verzon. Voor een karateclub met leden van wie ik de gezichten voor me zag bij elk idee. Dat deed ik samen met Arno. Verlegen mensen liepen binnen met de ziel onder de armen. En zij stonden in mum van tijd stralend en zelfverzekerd, op een podium nota bene. Na twee jaar richtten we samen een tweede onderneming op. Enthousiast, en volop bezig. Maar het moest beter.
Eind 2014 vloog ik naar Portugal voor een speciale week waarin ondernemers hun onderneming kloppend maakten. Geleid door Herbert en Jeroen. Ik kon door hen met meer afstand kijken en zien wat er moest gebeuren. Het raakte me hard. Meer dan ooit wist ik wat ik moest doen, en ‘hoe’ ook. Zij bedachten de naam ‘Doyo Trainingen’ voor deze niet meer gloednieuwe onderneming. Met een Doyo-DNA die moest blijven:
Je verstevigt je basis als je je doorzettingsvermogen, zelfvertrouwen, je innerlijke kalmte vergroot: dat wat je in essentie weerbaar maakt. Daar kun je altijd op terug vallen. We helpen je dit te doen met oosterse filosofie en oefeningen die je die drie componenten ook echt laten ervaren.
Zonder karate te beoefenen trouwens, behalve in deze training. Later belette MS me dit steeds meer te doen. Arno wilde een minder grote rol binnen Doyo. Het besluit was snel gemaakt: zo waren we nog wel bij elkaar betrokken, maar begonnen we los van elkaar te ondernemen. We gingen ieder verder met ons eigen bedrijf.
Dit lukte alleen door team-effort
Jaren vlogen voorbij. Hard werken, tijden van ontwikkeling, tijden van geen reuring. Het voelde soms alsof er geen haan kraaide naar wat we te brengen hadden. En dan zomaar ineens kwamen de mooiste, bijzonderste mensen langs. Voelde ik die sprankel opnieuw. Alsof iets me op cruciale momenten bevestigde dat ik dit pad moest blijven volgen. Het proces gewoon moest blijven vertrouwen. Met nieuwe opdrachten konden we verder.
Met trainers die al lang aan mij, Doyo en dus elkaar verbonden waren, kon ik aan de slag om mensen betekenisvol te versterken. Individueel of een heel team tegelijk. Steeds vaker kon ik ons team inzetten. Later moest ik ook wel, toen nieuwe MS-aanvallen me geen bewegingsvrijheid gaven. Erik hielp me achter ons (half)gesloten deur hier bovenop te komen. Mijn droomman (en ons lieve kind) bleek ook nog eens mijn grootste steunpilaar.
Ondertussen was het voor mij een onmogelijke opgave om al zittend af te wachten tot ik wel weer in beweging meer kon. Een jaar was ik achter de schermen alsnog aan de slag. Doordat het team onderweg was, en ik van alles kon uitwerken, bracht dat iets onwerkelijks: het voelt na die 10 jaar ineens een soort ‘af’. (Dat is het nooit, weet ik.) En die 10 jaar is natuurlijk onzin. Ik heb er heel mijn leven over gedaan om hier te komen.
Tuurlijk met hulp van andere ondernemers die ik voor hun expertise inhuurde. En natuurlijk met ons ongelofelijk toffe team trainers dat programma’s maakt, trainers die elkaar goed aanvullen. Dit lukte alleen door team-effort.
Dan heb je nog al die vlieguren
En dan heb je nog die 35.000 ‘vlieguren’. Het ermee opstaan en ermee naar bed gaan. Dàt programma ontwikkelen. Het verder vormen van wat we doen. De woorden eraan geven. Alles wat erover naar buiten moest. Dat deed ik als (niet te stoppen) ondernemer. Dat heb ik mogen doen. En dat kon niet zonder dat team thuis.
De uren die ik erin stopte als ondernemer. Want alleen op het proces vertrouwen kan niet. Er komt een heleboel meer bij kijken, ook meer dan de invulling van de trainingen. Wat vaak trouwens heel gaaf is. Soms ook zwaar.
Afgelopen jaar liep Pasqual Doyo in. Als een soort engel die mijn schouders lichter maakte. Hij sloot zich aan. Niet alleen als trainer, maar ook als ondernemer in onze headquarters. Met superveel ideeën, èn opgestroopte mouwen. “Wat er maar ook nodig is”, zei hij. Ik kan bijkomen. Voel me raar genoeg ineens niet meer ‘alleen’.
Hij hoort er al bij. Het kan snel gaan als het klopt.
Nu doen we met z’n allen samen iets wat ik alleen nooit voor elkaar had gekregen. Met steeds diezelfde missie. (Jou) te versterken, of iets te veranderen. Zelfs als je van tevoren nog niet precies weet wat dat is. We halen die onderstroom wel naar boven. Zodat ook jij dat niet alleen hoeft te doen. Mèt sprankels.