Als kind was ik niet goed in sport. Zowel op schoolgym, als op gymgym was ik, by far, de allerslechtste van de groep. Ik kukelde van de evenwichtsbalk, voelde me dolgelukkig als ik de andere kant van de kast haalde en het zweet brak me uit als ik een koprol moest doen. Toch heb ik acht jaar lang op gym gezeten, van mijn vierde tot mijn twaalfde levensjaar. Wat een drama. Wist ik veel dat geen talent juist in mijn voordeel was.
Op mijn elfde ging ik op karate. Dat vond ik wel wat. Stoer vooral. Om te doen, maar ook om te kunnen zeggen dat ik een heuse karateka was. Na een jaar of drie gebeurde het. Ik weet dat moment nog heel goed, het was bijzonder verhelderend. Er ging een knop om. Ik was niet langer alleen aanwezig op de karateles, ik zette me daadwerkelijk in. Ik wist dat ik meer wilde. Ik wilde groeien en leren, vanuit mezelf. Ik wilde er echt voor gaan. Het duurde slechts maanden voor ik de allerhoogste schop van de hele groep onder de knie had.
Getalenteerd was ik niet
Dat ik geen talent heb, is ironisch genoeg in mijn voordeel. Ik heb voor alles letterlijk en figuurlijk moeten knokken. Ik koos er steeds opnieuw voor. De persoonlijke groei die ik heb afgelegd in mijn weg naar zwarte band en karateleraar, maakt mij karateka. Hard trainen, doorzetten, inzetten voor mezelf en anderen, sportief èn dapper kunnen zijn op de momenten die er toedoen. Daar koos ik voor, net als dat ik voor karate koos.
De transformatie van kneus Chantal naar lenige Chantal, had alles te maken met de juiste sport vinden, een sport die bij mij paste, die tot mijn verbeelding sprak, die mij aanspoorde er helemaal voor te gaan. Wanneer mensen stoppen met hun sport, vanwege de drukte van afstuderen, een nieuwe baan, kinderen, wat dan ook, komt er meestal een punt dat ze hun sport missen. Als je een sport hebt gevonden die echt bij je past, dan is dat na verloop van tijd een stukje van je eigen identiteit, een deel van jezelf. Zo voelde het voor mij ook. Na de drukte kwam ik terug en begon ik samen met Arno onze eigen karateschool.
Je hoeft niet gelijk een superster te zijn
In de lessen zorgen we voor plezier, want we geloven erin dat kinderen èn volwassenen dan sneller en beter leren. “Doe wat je leuk vindt”, is ons motto. Of dat nou karate of een andere sport of hobby is. Dat betekent niet dat je gelijk een superster hoeft te zijn in je sport. Zolang je maar plezier beleeft. Uiteindelijk vormen onze blije leerlingen de identiteit van onze karateschool. Zij hebben de club mede gemaakt tot wat het is.
Als wij werken aan talentontwikkeling richten we niet alle focus op leerlingen met een goede natuurlijke aanleg. Nee. Juist niet. Het gaat erom dat we bij iedere leerling dé trigger vinden om die knop om te zetten: van aanwezig zijn, tot vanuit hunzelf actief te zijn. Dat vergeet je nooit meer. Dat betekent iets.
Vanaf daar, is alles een eitje.
