“De mens heeft geen behoefte aan een rustig bestaan, maar aan een uitdaging waarvoor hij zijn capaciteiten moet ontplooien.” – Dr. Viktor Frankl
Frankl was een neuroloog en psychiater, èn overlevende van de holocaust. Hij begon met het schrijven van zijn boek ‘De zin van het bestaan’ in het concentratiekamp.
Hij beschreef daarin zijn psychotherapeutische methode voor het vinden van de bedoeling van het leven in alle levensomstandigheden en daarmee een reden om verder te leven.
Redenen vinden om te leven. Het stimuleren om bewust de zin (jouw zin) van het leven te ontdekken om neuroses te overwinnen.
Eén van de drie belangrijkste kenmerken die hij omschrijft om bewust te zijn van die zin is: de houding die je aanneemt ten opzichte van onvermijdelijk lijden.
Welk lijden dan ook. Fysiek ziek zijn kan lijden veroorzaken. Maar ook, ik noem nu even een voorbeeld, een uit de hand gelopen bewijsdrang.
Frankl stelt dat “alles van een man kan worden afgenomen, op één ding na: de laatste van de menselijke vrijheden – om zijn houding te kiezen in een bepaalde reeks omstandigheden”.
Welke houding kun jij aannemen? (En ik bedoel deze vraag niet lichtzinnig. Of als ‘gemakkelijk’. Al is het minder gecompliceerd, dan wanneer we ons laten gijzelen door onze gedachten over ons lijden.)
Zijn methode gaat over actief kijken naar nu. Niet blijven hangen in het verleden. Maar naar wat je zelf kunt doen, waar je voldoening uit haalt. Naar de ervaring die je zelf wilt opdoen, met welke mensen.
Die de zin van het leven, ook voelbaar maakt. Voor jou.
