Op komen dagen is in veel gevallen beter dan wegblijven. Maar het staat niet per se gelijk aan ‘aanwezig’ zijn. Aan betrokken zijn. Er volledig bij zijn. Op komen dagen èn aanwezig zijn, maakt het leven veel leuker en interessanter.
Van ‘moeten’ naar ‘willen’
Een voorbeeldje: als ietwat luie tiener trainde ik karate. Ik zat in de sporten-om-te-moeten-sporten modus. Twee keer in de week was ik er wel. Al had ik liever achter de televisie gezeten. Mijn gedachten waren er niet bij. En mijn vooruitgang was een aantal jaar dan ook niet noemenswaardig. Tot ik op mijn veertiende van gedachten veranderde. “Wat als ik mijn best doe om goed te kunnen knokken?”
Dat ene idee staat me nog kraakhelder bij. Het veranderde de hele beleving. Ik trainde echt, kreeg er zin in, begon het karate te waarderen. Ik reisde twee jaar later, twee keer per week 140 kilometer met het OV af, om ergens anders extra te kunnen trainen. En dat wierp z’n vruchten af. Want natuurlijk merk je duidelijke vooruitgang als je ergens echt voor gaat en er nog meer tijd en energie in stopt.
Er volledig bij zijn
Nog een voorbeeld. Als ik ergens uit eten ga, waardeer ik het enorm als de gastheer of gastvrouw oplettend is en ervoor zorgt dat het aan niets ontbreekt. Dat iemand uit zichzelf z’n best doet, wil uitblinken in zijn werk. Er volledig bij willen zijn. Dat is niet alleen leuk voor mij als gast. Het maakt het werk voor diegene zelf veel interessanter dan wanneer deze een beetje bij collega’s blijft klitten, oogcontact vermijdt, wel het oog half op de klok. Bij wijze van spreken. Je voelt zelf het verschil als je dit leest.
Als je er dan toch bent, kun je er maar beter volledig bij zijn. In het hier en nu. Als je je kind ophaalt van school, mis je het glunderende gezichtje als je voor de zoveelste keer nog even je mail aan het checken bent. Dat wil niet zeggen dat ik er persoonlijk iets van vind als je dan op telefoon zit. (Niemand is heilig. Ik ook niet.) Of dat je nooit meer iets mag checken als je wacht. Je moet niets. Het is voor jezelf fijn om je hiervan bewust te zijn, en die momenten op je telefoon uit jezelf te beperken. Zeker als je ergens bent. En dat ben je altijd.
Zelfs zonder helpende factoren
Bepaalde omstandigheden maken het gemakkelijker om meer betrokken te zijn. Natuurlijk. Werk dat iets voor je betekent. Een uitgerust lichaam. Lieve, vriendelijke mensen. Waar je vanzelf warm voor loopt. Maar als die er niet zijn, is een betrokken, bewuste houding hetgeen dat je gemakkelijker de dag doorhelpt dan een afwezige staat.
Waarom is dat zo? Eén verklaring: als jij oprecht geïnteresseerd bent, prikkel je daar automatisch anderen mee. Niet iedereen. Maar over het algemeen ontvang je daar vanzelf positieve feedback op. Het maakt je in de beleving een leuker mens. Voor jezelf en voor anderen. Niet dat je daarvoor niet leuk was. In de beleving dus.
Vooruit, een tweede verklaring: als je bewust aanwezig bent, verval je minder in coping-gedrag, aangeleerd gedrag, om je dag door te komen. Wat je dan ook gewend bent om te doen. Jezelf te belonen met (extra veel) koffie, zoetigheid, roken, spullen kopen op het internet, je kent jezelf wel. Wat dan ook.
Je kunt elk moment uit zo’n vicieuze afwezig coping-cirkel breken. Als je maar dat kraakheldere idee hebt dat op komen dagen vanaf nu niet meer genoeg voor je is. Je wilt niet meer genoegen nemen met minder dan volwaardig. Terwijl al dat volwaardige al in je zit. Je kunt daar heel bewust voor kiezen. Dat meer gaan beleven.
Je bewustzijn vergroten en bewuster handelen, is je totale betrokkenheid bij je leven vergroten. En je wereld beetje bij beetje voelen veranderen.
