Vroeger dacht ik dat je voor een slank lichaam moest afzien. Keihard lijden en doorstaan. Pas als ik zwaar oncomfortabel en buiten adem mijn rondje had uitgerend ervoer ik een klein moment van euforie. Blij dat ik mezelf ertoe gezet en volgehouden had. Andere keren sleepte ik mezelf naar de sportschool. Waar ik opzag tegen een routinerondje apparaten.
Vroeger dacht ik dat ik voor een slank lichaam moest lijnen met een boterham smeerkaas. Dat je bittere afslank-theetjes moest drinken. Een bepaald zone-dieet moest volgen. Of moest vasten. En nog wel honderd voorbeelden die uiteindelijk niet werkten voor mij. Ook qua eten was het een kwestie van volhouden en doorzetten, dacht ik. Op wilskracht. – Liefst voor een korte tijd. Omdat ik een slank lichaam wilde. Waar op zichzelf niets mis mee is.
Maar al die gedachten mogen zo in de prullenbak. En mijn oude motivaties erbij.
Ik schrijf dit omdat er juist al zoveel over geschreven is. Dat dit dé methode of dat dé manier is voor een slank lichaam. Er zijn veel manieren om te bereiken wat je bereiken wilt. En er zijn er een paar die voor mij wel echt werken, die ik graag met je wil delen.
Allereerst is mijn motivatie nu mijn gezondheid. Ik was op zoek naar manieren om meer energie over te houden aan het einde van de dag. Toen ik een sport op een tijdstip vond die voor mij werkte (vroeg in de morgen) en bovendien leuk was (extreem belangrijk), merkte ik dat ik in no-time van mijn rugpijn (van het achter de laptop zitten) afkwam en me zóveel fitter voelde. Een slanker en sterker lichaam was een mooie bijkomstigheid.
Ik was het zat constant een vol en opgeblazen gevoel te hebben. Ik merkte dat eten direct effect had op mijn energie. Het is logisch dat als mijn lichaam harder moet werken om veel (en vaak bewerkt) eten te verteren dat dat ook meer energie kost. Ik wilde me licht en energiek voelen, niet zwaar en uitgeblust. Dat betekende voor mij voornamelijk vers bereid eten, met veel groenten en fruit. Me vooral niet tot de taks toe vol eten. Maar mezelf zeker ook niet uithongeren of strikte beperkingen opleggen.
Mezelf helpen in plaats van mezelf straffen
Ik mag dit wel, maar ik kies voor mijn werkelijke behoefte. Net als bij het sporten kwam de overtuiging dat ik mezelf moet helpen uit een ongezonde situatie te komen. En dat kon niet door mezelf uit die situatie te straffen. Voor mij veranderde de insteek van “dit mag ik niet meer.” of “ik moet volgens deze regels leven.” naar “waar heb ik nu behoefte aan?” en “wat heb ik eraan op de lange termijn?” Dat deed ik niet alleen op wilskracht, maar ook op het niveau van mijn overtuigingen.
Tuurlijk. Ik zou altijd zin in chocolade kunnen hebben. Of in koekjes. Maar daar voelde mijn lichaam zich niet lekkerder door. Die wetenschap en het feit dat er een zekere afkick moest gebeuren (mijn smaakpapillen moesten even resetten voordat ze al die natuurlijke ingrediënten weer goed konden waarderen) zorgden voor een veel gemakkelijker afstand. Afstand, geen afscheid. Want natuurlijk neem ik regelmatig nog een koekje of chocola (of taart).
Mezelf rigoureus alles ontzeggen zou mijn relatie met eten niet versterken. Zo overigens ook mijn relatie met sport (instant feel good als ik sport, zonder over mijn grenzen te gaan), met slaap (op tijd naar bed, zonder volle buik) en uiteindelijk dus ook mijn relatie met mezelf. Voor mezelf zorgen gaat beter als ik doe wat bij me past vanuit een positieve mindset. En vanuit die positie gaat álles vanzelf beter, ook werk en relaties met anderen.
Het was pas toen ik de dingen anders ging benaderen dat er een wereld voor me open ging. Ik doe dit voor mij. Om hoe ik me wil voelen. Omdat ik voor mezelf wil zorgen. Niet om hoe ik wil dat anderen mij zien. En mede hierdoor hoef ik niet bang te zijn terug te vallen in oude gedragingen.
