Morgen steek ik 39 kaarsjes aan. Met nieuwe sprankels.
Het voelt alsof ik dit jaar begonnen ben in een droom. Ik weet niet hoe ik anders kan zeggen. Het leven voelt overweldigend mooi. Alles lijkt te ‘klikken’. Ik lees ontroerende berichten van dierbare mensen (uit allerlei hoeken) aan mij. Ik word met liefde gedragen door mijn gezin thuis. En mijn vertrouwen groeit, samen met mijn herstel.
Mijn fijne motoriek is weer helemaal terug. Ik kan zowaar een blokje om lopen. En al een tijdje is er geen intense overprikkeling die mijn systeem volledig lam legt. Ik mag niet te vroeg juichen, want ik doe erg mijn best hiervoor. Als ik één ding heb geleerd van 2024 is dat ik enkel kan opbouwen op eigen kracht. Niet met hulp van buitenaf – hoe goed bedoeld ook, dan verdampt mijn energie in één klap voor de hele week.
MS is een extreem vreemde en uitzonderlijke ziekte. Misschien ben ik zelf ook een beetje extreem en uitzonderlijk. Dat dan weer wel. MS ‘gedraagt’ en uit zich bij niemand hetzelfde. Maar mocht je er nieuwsgierig naar zijn en het iets beter willen begrijpen, dan kan ik je een film aanraden die mij oneindig veel inspiratie blijft geven: de Spaanse film 100 metros.
Alles valt op zijn plek, ook al weet ik nog steeds niet precies hoe. Voorlopig niet skydivend. (Geen zin in.) Of bergbeklimmend. (Zeg nooit nooit.) Maar ik voel genoeg avontuur in gesprekken over echte dingen, persoonlijke verhalen durven schrijven, ondernemen en iets ontwikkelen dat van betekenis is. Dat mensen ook sprankels geeft èn vooral verder helpt.
Elke dag leef ik bewust in het nu. Op z’n minst een poos. En vaak genoeg vliegen de uren ook voorbij terwijl ik achter de laptop zit, uren waarin ik opga in mijn werk. Dat hoort blijkbaar bij me, dat ga ik nooit veranderen. Ik sprak laatst Arno: we waren het allebei grondig eens dat we nooit met pensioen gaan. (Dat doen ze in Japan trouwens ook niet.) We houden te veel van wat we doen. Dat houdt de sprankels erin.
Ondertussen blijf ik open en nieuwsgierig. Heb jij ook sprankels gevoeld deze week? Als je even stilstaat en terugblikt op een jaar geleden: is er iets wat jij nu anders ervaart? Of is er iets waar je nu compleet anders tegenaan kijkt? En: welke kleine stapjes kun jij nu maken voor een grote impact later?
De sprankels zijn er al. Vertrouw er maar op. Je hoeft ze alleen nog te voelen.
