Als het nooit zó dramatisch slecht met me ging, had ik dit glasheldere idee ooit gehad en ècht gedaan?
De afgelopen vier maanden knapte er iets in me. Letterlijk 14 nieuwe ontstekingen (MS) in mijn hoofd. Van iedere dag vrijuit wandelen, naar een ziekenhuis in een rolstoel. De stress rondom de onzekerheid van herstel en het tergend lange stilstaan liep op. Tot een onophoudelijke gedachtenstorm. Harder dan ooit.
Totdat een stem ergens diep in mij zei: “zo is het genoeg.”
Had ik maar even niets gedaan
Nog voor dit gebeurde bracht het afgelopen anderhalf jaar veel onrust met zich mee. En nog langer werkte ik veel te hard. Omdat ik erom geef. Waardoor ik te weinig rekening hield met mezelf. Vanuit enthousiasme, maar nu blijkt, niet vanuit kracht. Ik heb lang gedacht ‘ik heb nu eenmaal MS’. Dat een trainingsdag alles van me vergt en ik daar twee dagen van moet bijkomen, dat heb ik ervoor over. So be it. Het is niet alsof ik niets heb gedaan tegen de constant terugkerende hoofdpijnen. Had ik maar even niets gedaan.
Na maanden ziek voornamelijk alleen maar voor me uit gestaard te kunnen hebben, ontstond er een glashelder idee in mij. Met verschillende facetten. Ik stop mezelf te pushen tot het uiterste. Dat deed ik zelf. Doyo is er al. Alles is al bedacht, zoveel ervaring hebben we al opgedaan. En ik heb besloten meer met het team samen te doen, vanuit een ontspannen flow. De andere trainers zijn trouwens gewoon nog volop actief.
Waar de kunst in zit
En ik? Dit is niet mijn eerste MS-klap. Wel een nieuw ‘geloof’. Onder al dit, zit een kracht in mij. En een bizar doorzettingsvermogen, dat ik nu compleet anders inzet. Elke dag voed ik mezelf met goed eten, rust en inspiratie. Elke dag. Op mijn manier. Ik doe de oefeningen om weer te kunnen lopen. Oefeningen om mezelf ook van binnenuit weer op te bouwen. Alles niet totdat ‘het wel weer kan’. Maar tot die kracht tot uiting komt als nooit tevoren. Ik beoefen gezondheid, om me gezond te voelen. Gezond te zijn.
Het idee is in de basis simpel. De kunst zit hem in de uitvoer, zoals bij alles. De continuïteit. En dat er nu geen harde deadline staat: het duurt zo lang als dat het duurt. Hoe heftig ook, het heeft me dit bijzondere, nieuwe hoofdstuk gebracht. Dat opluchting geeft en excitement. Er schijnt nieuw licht. Ik ben het al aan het doen. Met vertrouwen. De toekomst staat open. En het besluit heb ik zo hartgrondig gemaakt, dat ik niet te stoppen ben.
P.S. De hulp vanuit het ziekenhuis/neuroloog bij MS reikt vaak niet verder dan acuut inspringen bij een ‘aanval’. Het herstel heb je vooral zelf te doen, je lichaam de tijd geven om opnieuw te functioneren. Er bestaat nog geen geneesmiddel, maar ik neem wel een medicijn om nieuwe aanvallen zoveel mogelijk te voorkomen. Gelukkig begeleidt een goed fystio-team me in de revalidatie. Zodat ik het ook niet helemaal alleen hoef te doen.
