Wat is voor jou de reden om op te komen dagen? Als kind zat ik liever in mijn hoofd de hele dag. Te dromen, te lezen. Een boek per dag. En van alles vol voorpret uit te denken. Een toneelstuk, speurtochten, quizzen, een buurtkrant. Mensen samenbrengen. Daarvoor was ik enthousiast. Verder was ik liever lui dan moe, zeker qua sporten en bewegen. Met mijn toen wat klungelige motoriek.
Hoe is het me dan gelukt?
Het is een wonder. Dat ik die derde dan zwarte band karate heb behaald in dit leven. Zwarte band halen is een proces van heel wat jaren doorgaand blijven trainen. Derde dan gaat nog verder. Hoe dan? Liefde, vriendschap en community waren mijn redenen om op te komen dagen, de reden om door te zetten. Karate was lange tijd niet mijn eerste reden.
Het was zelfs lastig me aan het karate toe te wijden. Veertien jaar was ik toen de eerste knop omging. Toen ik besloot: als ik hier toch ben, ga ik niet langer meekeuvelen, maar vlammen. Rond mijn zeventiende had ik ook werkelijk een karate-conditie opgebouwd. Het nog veel meer doorvoelen, kwam pas jaren later.
Nog steeds was karate bijzaak. De liefde dreef me. Verliefd op mijn leraar. En de vriendschappen voor het leven. De ideeën die ik had voor de club, en later voor mijn eigen karateschool, onze community. En toch, het leven leidde me steeds terug naar het karate zelf. De filosofie achter het karate. De ervaring van karate zelf. Eén en dezelfde. Maar ook uit te leggen zonder de moeilijkste karatetechnieken. De kracht zit altijd in de basis.
Niets is voor niets
Dat dromerige, onbedwingbaar enthousiaste kind (voor echt contact maken, maar dan ook zonder aan te raken. Maar wel te raken.) zit nog in mij. En is gek genoeg, vijfentwintig jaar later, redelijk bedreven in karate.
Daar is niets toevalligs aan. Intuïtief heb ik doorgezet. Wat me zoveel heeft gebracht. Als ik de afgelopen jaren nadacht over een lastige vraag in persoonlijke ontwikkeling, het praktisch toepassen van een inzicht. Het ‘hoe’. Besefte ik me meer dan eens dat ik het antwoord al in handen had. Mijn karate-avontuur bleek niet zomaar een droom, een reis, een doel. Het was een opleiding. Niets is voor niets. Wat jouw eerste motivatie ook is om een ervaring op te doen, iets aan te gaan. En dan in te durven zetten als kracht.
