De afgelopen maand voerde ik een experiment uit: iedere dag een verhaal op LinkedIn posten. Het was de bedoeling om de mensen te bereiken die ons nu gewoon nog niet gevonden hebben. Voor wie dat wederzijds zonde is. Ik dacht: voorbij mijn eigen netwerk. Maar het bleek voorbij aan de woorden die ik eerder schreef. En daarmee bereikte ik ook net (op het juiste moment) bijzondere mensen ín mijn eigen netwerk.
De andere grote conclusie? Het waren niet de blije verhalen die de grootste betrokkenheid opleverden. Dat is vast geen verrassing. Ze gingen niet over wat we doen in ons werk, of hoe we dat precies doen. Het waren de persoonlijke verhalen. Over de struggles die ik heb doorgemaakt.
De mensen die ik de afgelopen maand heb mogen ontmoeten, met wie ik waardevolle echte gesprekken heb gevoerd: zij kwamen zelfs naar aanleiding van één van deze verhalen die ik op LinkedIn plaatste.
De top 4 posts van de afgelopen 31 dagen:
2. De interessantste verhalen zijn niet leuk.
3. Mijn herstel van hersenletsel.
4. Op mijn 24e zat ik in een existentiële crisis.
Het hoeft niet altijd te gaan over pijn en crisis
Daarmee denk ik trouwens niet dat mijn andere verhalen er niet toe hebben gedaan. Het was fijn om ook te schrijven en te delen over mijn team, de ervaringen van deelnemers, een kijkje in de keuken, mijn lieve buurman (en de goedheid in de wereld) en de krachten bundelen met andere ondernemers.
Het hoeft niet altijd te gaan over pijn en crisis. Hoewel ik daarover best een boekje open kan (en wil) doen, is het niet alleen maar ‘dood en verderf’. Dat blijkt ook zelfs uit die verhalen. Pas als je (kunt beginnen) ernaar te kijken, het durft te benoemen, kun je het ook steeds beter dragen, of zelfs een stuk loslaten. En het vooral ook in het licht zien van wat je hierdoor te (over)winnen hebt.
Hierna blijf ik zeker persoonlijke verhalen schrijven. Mocht je naar aanleiding hiervan, of toch al langer in je hoofd hebben, om eens van gedachten te wisselen: laat het gerust weten. Het is een mooie tijd om elkaar te vinden.
