Als kind was ik extravert en hield ik ervan buiten mijn comfortzone te treden. Sterker nog, volgens mij had ik amper een comfortzone. Ik stond op ieder podium dat ik tegenkwam. Vol overgave stortte ik me op playbackwedstrijden met mijn zelfbedachte dansacts. Op verjaardagen gaf ik grootse goochelshows. En regelmatig voerde ik theatrale toneelstukjes op, met een meegesleurd vriendinnetje.
Van uitgesproken naar ingetogen
Toch bouwde ik in mijn tienertijd een grote, dikke muur om me heen en veranderde ik van uitgesproken naar ingetogen. Ik bleef binnen mijn comfortzone, dat was veilig en gemakkelijk. Al baalde ik soms enorm van mezelf. Want ik merkte dat ik daardoor allerlei geweldige kansen miste. Door mijn onzekerheid en bescheidenheid kwam ik niet uit de verf op schooltoneel en miste ik soms wat aansluiting met anderen. Vriendschappen met happy-de-peppy meisjes bijvoorbeeld.
Wellicht kwam dat ook omdat ik me ergerde aan dat zorgeloze en naïeve gedoe. Ik besefte dat er een reden was dat ik niet meer dat extraverte kind was. Situaties die me zo diep van binnen raakten, dat ze me veranderd hebben. Maar hoewel ik niet meer dezelfde was, was ik wel nog altijd mezelf. Zelfs achter die muur, zij het met grote gereserveerdheid naar buitenstaanders.
Echte gesprekken
Mijn vrienden waren loners en apartelingen en ik was de lijm die hen bij elkaar hield. We hadden echte gesprekken, een sarcastisch soort humor en de pijn die ons anders dan anderen maakte, vormde onze persoonlijkheid waarschijnlijk een stuk eerder dan de kinderen in ‘normale kliekjes’. We liepen niet mee. Al hadden we het gewild, hadden we het waarschijnlijk niet eens gekund.
Niet met verve in ieder geval.
Op de een of andere manier voelde ik me als volwassene weer verbonden met het jonge kind in mezelf. En op een gegeven moment moest ik mezelf afvragen wie ik wil zijn. Vasthouden aan het oude, of mezelf opnieuw uitvinden? In mijn comfortzone blijven of het podium weer op? Kijk ik naar de verhalen van anderen of ben ik zelf een hoofdrolspeler? Buiten mijn comfortzone treden was onwennig, zeker omdat er mensen zijn geweest die me terug wilden trekken. Het kostte dan ook wat energie (en moed).
Maar ik ben er.
Levendiger dan ooit
Nu ik mijn muur doorbroken heb en weer regelmatig buiten mijn comfortzone durf te stappen, voel ik me levendiger dan ooit. Het is zo’n rush dat mezelf zijn, met al mijn imperfectheden, meer loont dan ooit. Het enige wat ik hoef te doen is open te staan voor nieuwe situaties en kansen zien en durven te grijpen. Het laagje timide schooltoneelmeisje eraf gepeld. Met een blijvend groot zwak voor mensen die anders zijn en zichzelf daarmee durven onderscheiden.
De massa is immers al groot genoeg.
Uit het boek: ‘Toen ik eindelijk durfde’.
