Lang heb ik getwijfeld of ik hierover zou schrijven. Komende zaterdag gaat er iets gebeuren wat ver, ver buiten mijn comfortzone reikt. Misschien wel verder dan ik ooit ben gegaan. En ik schrijf dit om te laten weten dat ik best een beetje bang ben.
De moeder van mijn man
Het idee kwam begin oktober tot me, over de herfstblaadjes wandelend naar de school van Boris. Zijn oma, de moeder van mijn man, is al een paar jaar op zichzelf aangewezen. Het gaat al een tijdje zoals het gaat: en dat is niet optimaal. Ze is al ver in de tachtig. Hoe mooi zou het zijn als ze de volgende jaren van haar leven bij ons kan wonen, in dat grote huis, op die serene plek?
Schoonmoeders. Het is niet niets. De mijne is zo Rotterdams als maar zijn kan. Wat gezellig lijkt, maar behoorlijk aanwezig en recht voor z’n raap, is de communicatie niet altijd zo subtiel als ik zou hopen. Zou wensen. En dan heb je mij. We schelen vijftig jaar en hebben allerlei verschillende ideeën over allerlei soorten dingen. Ik heb MS en met enige regelmaat ook migraine. Overdag ben ik veel aan het werk. Soms ook in het weekend. En aan het einde van de dag verlang ik vooral naar rust en stilte.
Het idee liet me niet los
Mijn man vond het een prachtig idee, maar liet mij de keus. Ik moest het zeker weten van hem. Het idee liet me niet los. Ik was niet naïef. Alles wat ik hierboven schrijf, daar ben ik me steeds van bewust geweest. Ik bewandel (alweer Chantal!) niet de gemakkelijkste weg. De struggles zijn on-ver-mij-delijk. Maar het grote plaatje bleef maar door mijn hoofd suizen: als ik haar dit kan geven, dan moet ik het doen. Ik wil voor haar koken, dat ze het goed heeft. Een leven op deze plek, bij ons. Met ons.
Zelf lijkt ze niet overal zo’n grote betekenis aan te hangen. En elk gesprek dat ik met haar voer barst van (inmiddels verwachte) onverwachte wendingen, en gooit ze (om haar eigen spreektaal maar te gebruiken) de kont tegen de krib. Maar in die bizarre corona-tijd, toen we in totaal met dertien familieleden afscheid namen van haar man. En ze me tijdens haar toespraak met betraande ogen aankeek, voelde ik een verbinding tussen onze zielen, die geen woorden nodig heeft.
We gaan dit doen dus. Grote levensbeslissingen maak je met je hart, en niet met je hoofd.
En gelukkig wil zij dat ook. Ze leefde op van de uitnodiging. Is zich al maanden aan het voorbereiden en kijkt ernaar uit.
De uitdaging van mijn leven
Hoewel ik best een beetje bang ben, zeker op deze momenten, en ik schrijf dit terwijl de migraine door mijn hoofd bonkt. Ben ik eigenlijk niet zo bang voor onze relatie. Ik ben vooral bang van (de gedachten) van overprikkeling en pijn.
Maar ik weet ook, alles kan nu te veel zijn. En dan is dat zo. Morgen is het misschien nog niet over. En ook dat is dan zo. Het is de uitdaging van mijn leven. De gedachten te volgen naar de realiteit van het nu. Bewust te blijven verzachten, de stilte soms elders te zoeken, ook regelmatig te blijven zeggen ‘nu even niet’. Zonder mezelf waardeloos te voelen. En dan ook met volle teugen in te ademen als ik weer vrij ben van de pijn. Met een open hart, aan een volle eettafel.
Daar gaan we. De dood of de gladiolen.
