Bellen is niet mijn hobby

Bellen is niet mijn hobby. Vroeger wel trouwens. Ik hing als tiener uren met mijn vriendin aan de telefoon. Maar ook als iemand anders naar het huis belde, was ik altijd benieuwd wie het was en nam ik snel op. Geen telefoonvrees hier. 

De dans van het afscheid nemen

Stiekem denk ik dat het volgende niet alleen voor mij geldt, maar ook voor miljoenen anderen. Sinds enige tijd (misschien sinds ‘we’ minder bellen) ervaar ik enige schroom. Ik verbaas me steeds weer hoe iemand in een televisieserie zomaar op ‘uit’ drukt als zij niet de informatie krijgt die ze hoopt. Zonder ‘gedag’ te zeggen. Zomaar, schuldvrij. Hoe dan?

Maar lekker makkelijk is het wel. Want je voorkomt de dans van het afscheid nemen. Vaak werk ik aan het einde van een telefoongesprek naar dat afscheid toe. Om een gesprek mooi ‘rond’ te maken, denk ik. Ik ben me ervan bewust dat dat ook zo moet klinken, want toen mijn zoontje twee jaar was, hoorde ik hem op de achtergrond steeds “dág” zeggen, vlak voordat ik ‘dag’ zei.  

Geen telefoon-ninja

Soms heb ik al allerlei afrondende dingen gezegd. “Dankjewel hiervoor, helemaal goed zo.” En dan heeft iemand ineens nog een na-brander. Een idee waar we het dan even over hebben. Maar na zo’n moment komt het ongemakkelijke gevoel met rasse schreden dichterbij. Vooral bij mensen die mij nog niet goed kennen trouwens. Alles was al gezegd, wat nu? Opnieuw een afscheidsdans? 

Hé, ik leef nog steeds hè. Het komt altijd goed. En het is ook altijd goed. Hoe ik dan ook afrond, ik weet dat het de people-pleaser diep in mij is, die zorgt voor dat ongemak. Dus ik probeer sinds kort wat meer met een glimlach die lieve people-pleaser te observeren tijdens een telefoongesprek. Ik zal blijkbaar nooit één van die getrainde telefoon-ninja’s zijn die sneller ophangen dan het licht. (Hoe doen zij dat zo snel? Houden ze de andere hand er alvast naast?)

En dat is oké. Blijkbaar ben ik de vroegere telefoonkunstjes verleerd en hoor je nu gewoon ‘mij’. Ik bedoel het goed, en dat klinkt vast zo door. En zo niet, dan weet ik in ieder geval dat ik mijn best doe om mensen met respect te woord te staan.

Mens zijn

Ergens vermoed ik, dat dat ongemakkelijke gevoel binnenkort verleden tijd is. Omdat ik me daar nu van bewust ben. En zo niet, dan is dat ook oké. Elk telefoongesprek benader ik als een nieuwe missie, om dat ongemak te accepteren. Waar ik inmiddels zelfs een beetje lol om heb. Die oude telefoon-junk, nu op telefoon-oefening. Omdat ik ook ontwikkel-junk ben. Dus mocht je iets in dit verhaal herkennen: emoties zijn oké. Normaal zelfs. Het maakt je mens, en geen robot. Geniet er ook een beetje van, dat mens zijn.

Dit vind je misschien ook interessant