Eind februari gaf ik mezelf een ultimatum: komend jaar ga ik 30 kilo afvallen.
Dit misschien wat ongebruikelijke getal kwam niet zomaar uit de lucht vallen. Mijn zwangerschap beloonde me met 22 extra kilo’s, voornamelijk op en rondom mijn buik. Maar als ik nog eens goed kijk naar de foto’s, heus ook wel in mijn gezicht, op mijn billen, benen, overal. Ik heb me toch een lekkere weg door die zwangerschap heen gegeten. Pizza, donuts, chocolade, koekjes, chips, het kon niet op! Nou ja, het ging op, in één dag.
Dit wil ik nooit meer wegen
In een heftige periode voor de zwangerschap had ik er trouwens al wat kilo’s bijgegeten. Als ik erover nadenk heb ik mijn hele twintigers niet lekker in mijn vel gezeten. Ik heb het gevoel dat ik als volwassene altijd meer heb gewogen dan ik zou hoeven. En ik had me daar ooit bij neergelegd, ik was goed zo. Ik was altijd met zoveel tegelijk bezig. Het voelde als een opgave om ook nog af te vallen. Nòg een ‘moeten’ erbij. Bovendien zag ik eten als liefhebberij, uitlaatklep en troost in moeilijke en minder moeilijke tijden. Ik accepteerde hoe ik was en hoe ik eruit zag.
Tot het einde van mijn zwangerschap. Ik had een gewicht bereikt dat ik nog nooit had gewogen en echt nooit meer in mijn leven meer wil gaan wegen. Het was voor een goed doel (en inclusief baby), maar nu was het klaar. Als ik toch de strijd aanging met die zwangerschapskilo’s, dan ook gelijk goed. Ik ben 30 jaar en wil er op alle vlakken alles uithalen wat er in zit. En wat mij betreft hoort lekker in mijn vel voelen daar ook bij.
Een echt keerpunt in mijn leven
Goed, die 30 kilo afvallen leek me een mooi begindoel, zo op het zwaarste gewicht in mijn leven. Alsof ik bijna letterlijk een berg moest afvallen. Of 6 zakken aardappelen. Niets leek me ook een beter moment voor een echt keerpunt in mijn leven, als ouder wil ik graag het goede voorbeeld geven. Nooit meer idiote crashdiëten, juist een gezonde relatie met eten en in wisselwerking hiermee des te meer energie om vaker te kunnen (en willen) sporten.
Juist dat lange termijn doel (de rest van mijn leven) hielp me om the bigger picture niet alleen te zien, maar ook te voelen. Ik hoef niet volgende maand 5 kilo kwijt te zijn, maar het zou mooi zijn als ik over een jaar die ene broek weer aan kan en hem ook nog eens de rest van mijn leven te kunnen dragen. Bij wijze van spreken dan. Ik hoefde me dus niet druk te maken. Het leek daarom vanzelf te gaan, misschien ook omdat ik me overweldigd vooral op de baby stortte. Maar later ook bewust eten liet staan. Waarom zou ik dooreten als ik vol zit? Of als ik iets niet lekker vind?
Ja hoor, ik pas die broek die anders veel te strak zit
Als het om de rest van mijn leven gaat, eet ik nu hoe ik graag de rest van mijn leven wil eten. En daar hoort iedere dag taart bij. Want ik houd nou eenmaal heel erg veel van taart. En cappuccino’s. En kaas over ovenschotels. En een stuk chocolade bij het kijken van een leuke tv-serie. Als ik daar rigoureus mee zou stoppen, komt er een moment dat ik het niet meer trek. Ik weet ook zonder glazen bol wel dat die kilo’s er dan in no-time weer aan zitten. Ondertussen eet ik dus iedere dag gezond mét die lekkere dingen waar ik niet zonder kan.
We zijn 8 maanden verder. Het resultaat? Ik heb zóveel energie en dat ondanks het slaaptekort die de tandjes van mijn lieve Boris veroorzaken. Ik voel me een actievere lesgever en een relaxtere mama. Ik glimlach als ik tijdens het hardlopen ineens voel hoe los mijn trouwring zit. Geniet enorm van de karatelessen. Ja hoor, ik pas die broek die anders veel te strak zit. En schrik verrast dat die ene jeans nu al van mijn billen zakt (die ik dus al eerder had kunnen dragen). Wat zegt de weegschaal? Er is al 24 kilo af!
Boris z’n verjaardag (25-02) is de deadline. 30 kilo afvallen. Nog 4 maanden de tijd om er nog 6 kilo af te krijgen. Dat zou leuk zijn, maar als het een paar maandjes langer duurt is dat ook niet erg: ik heb er de rest van mijn leven voor.
Update 5 februari 2017: zoals je kunt zien is het gelukt! Is een cijfer op de weegschaal het belangrijkst? Nee, natuurlijk niet. Het belangrijkste is je goed te voelen, lekker in je vel en zeker ook in je hoofd.
